De Oorlog in Vietnam

Tijdlijn van Gebeurtenissen

Activiteit Bekijken

Vocabulaire

Activiteit Bekijken

5 Ws & H

Activiteit Bekijken

Sleutel Figuren

Activiteit Bekijken

Nasleep

Activiteit Bekijken

Label de Kaart

Activiteit Bekijken

Samenvatting van de oorlog in Vietnam

Overzicht

Het Amerikaanse ministerie van Defensie vermeldt de data van de oorlog in Vietnam van 1 november 1955 tot 30 april 1975. Het was een burgeroorlog die werd uitgevochten tussen het communistische Noord-Vietnam, onder leiding van Hồ Chí Minh en zijn opvolger Le Duan, tegen de regering van Zuid-Vietnam, geleid door een opeenvolging van presidenten van Ngô Đình Diệm tot Nguyễn Văn Thiệu.

De oorlog werd ook beschouwd als een proxy-oorlog van de Koude Oorlog. Noord-Vietnam werd gesteund door communistische landen: de Volksrepubliek China, onder leiding van Mao Zedong, en de Sovjet-Unie, onder leiding van Nikita Chroesjtsjov. Zuid-Vietnam werd gesteund door de Verenigde Staten onder leiding van 5 verschillende presidenten van beide partijen: Dwight D. Eisenhower tot 1961, John F. Kennedy tot 1963, Lyndon B. Johnson tot 1969, Richard M. Nixon tot 1974 en Gerald R Ford die president was tijdens de val van Saigon in 1975.

Dwight Eisenhower noemde voor het eerst zijn redenering om de Zuid-Vietnamezen te steunen tijdens een persconferentie op 7 april 1954. Hij zei: "Ten slotte heb je bredere overwegingen die zouden kunnen volgen op wat je het 'vallende domino'-principe zou noemen. dominostenen worden neergezet, je gooit de eerste om, en wat er met de laatste gebeurt, is de zekerheid dat het heel snel zal omvallen. Dus je zou een begin van een desintegratie kunnen hebben die de meest diepgaande invloeden zou hebben. " Eisenhower geloofde dat als Vietnam zou vallen voor het communisme, de rest van Zuidoost-Azië snel zou volgen, zoals het vallen van dominostenen. De Domino-theorie werd de basis van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten tijdens de Koude Oorlog en werd gebruikt om de militaire betrokkenheid van Amerika over de hele wereld te rechtvaardigen - om te voorkomen dat landen onder communistische regimes zouden vallen.

Sinds 1954 nam elke Amerikaanse president gedurende de volgende twintig jaar beslissingen die de betrokkenheid van de Verenigde Staten in Vietnam verder deden toenemen naarmate de macht van de communistische regering en het leger van de Noord-Vietnamezen groeide. In de loop van de oorlog zouden miljarden worden uitgegeven aan militair materieel en ongeveer 2.700.000 Amerikaanse mannen en vrouwen werden naar het buitenland gestuurd om in Vietnam te dienen. De oorlog in Vietnam was de eerste oorlog waarbij de Verenigde Staten betrokken waren, waarbij het niet het doel had bereikt dat het had beloofd: voorkomen dat Zuid-Vietnam communistisch zou worden. Er was veel controverse rond de oorlog en het land was verdeeld tussen degenen die de oorlog steunden en degenen die ertegen waren. Veel Amerikanen voelden zich gedesillusioneerd toen ze ontdekten dat de regering niet transparant was. Anderen vonden de oorlog zelf immoreel. Ze zagen berichten over Amerikaanse soldaten die zich schuldig maakten aan wreedheid en dat burgers onnodig werden gedood. Weer anderen waren van mening dat het onrechtvaardige racisme en seksisme dat aan het thuisfront bestond onze aandacht nodig had in plaats van de oorlog. Hierdoor was de oorlog in Vietnam ook de eerste keer dat Amerikaanse veteranen naar huis terugkeerden naar vijandigheid en antagonisme in plaats van als helden te worden verwelkomd.

Achtergrondinformatie over Vietnam

Vietnamees land, geschiedenis en cultuur

Vietnam is een prachtig land gelegen in Zuidoost-Azië, aan de oostkust van een schiereiland dat door de Fransen Indochina werd genoemd, die het hadden gekoloniseerd. Het heeft een schilderachtig landschap van rijk, vruchtbaar land, kronkelende rivieren zoals de Mekong in het zuiden en de Rode in het noorden, moerassige vlaktes of delta's, tropische bossen, enorme groene bergen en een kustlijn van duizend mijl langs de Zuid-Chinese Zee tot het oosten en het zuiden. Vietnam is lang en smal en heeft de vorm van de letter "S". China ligt ten noorden van Vietnam, en Laos en Cambodja in het westen. Historisch gezien waren de meeste Vietnamezen boeren die op het platteland woonden. De oorlog in Vietnam dreef veel mensen naar de steden omdat hun dorpen werden verwoest. De Vietnamezen hebben een rijke geschiedenis en cultuur die 5000 jaar teruggaat. Zij waren enkele van de eersten die duizenden jaren geleden landbouw beoefenden. Veel Vietnamezen volgen de 'drie leringen' van het confucianisme, het taoïsme en het boeddhisme. Het hele jaar door zijn er veel kleurrijke festivals zoals Tet, het nieuwe maanjaar, wanneer families elkaar bezoeken en samenkomen om het te vieren met heerlijk eten en om hun voorouders te eren. Vietnam heeft een uitgesproken, heerlijke en gezonde keuken met rijst, zeevruchten en vers fruit en groenten. Het land is de thuisbasis van vele zeldzame dieren zoals Indochinese tijgers, Saola-antilopen en Sumatraanse neushoorns. Het landschap en de mensen hebben onvoorstelbare ontberingen doorstaan door bezettingen en verwoestende oorlogen, en blijven toch veerkrachtig.

Franse bezetting en de opkomst van Hồ Chí Minh

Vietnam was in de loop van zijn geschiedenis het slachtoffer van vele bezettingen. De Fransen koloniseerden Vietnam vanaf 1877. Ze noemden de regio Frans Indochina, waaronder Tonkin, Annam, Cochin China en Cambodja, en later Laos. Tijdens de kolonisatie bouwden de Fransen steden in Franse stijl en exploiteerden ze zowel natuurlijke hulpbronnen als de arbeid van de Vietnamese volkeren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezetten de Japanners Vietnam en verdreven de Fransen. Toen de Japanners in 1945 werden verslagen, hield de leider van de Vietnamese Communistische Partij, Hồ Chí Minh, een toespraak tot het Vietnamese volk, de Verklaring van Onafhankelijkheid. Hij citeerde de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en riep Vietnam op om een onafhankelijke natie te worden, vrij van buitenlandse controle. Hij werd begroet met gejuich van zijn volk. Hồ Chí Minh geloofde in de communistische ideologieën van Karl Marx en Vladimir Lenin. Hij wilde sociale rechtvaardigheid en economische gelijkheid brengen aan het Vietnamese volk dat zo lang had geleden en ondergeschikt was aan buitenlandse mogendheden. Hij geloofde dat het verenigen van het land onder het communisme de manier was om dat te bereiken.

Na de Tweede Wereldoorlog wilden de Fransen echter de controle over hun voormalige koloniën terugnemen. Ze redeneerden dat ze niet wilden dat Vietnam een repressief communistisch land zou worden onder Hồ Chí Minh. De Koude Oorlog was begonnen met democratische landen als de Verenigde Staten die tegenover communistische landen als de Sovjet-Unie en China stonden. De Fransen wilden ook de middelen, rijkdom en strategische invloed behouden die hun voormalige koloniën verschaften. De Fransen probeerden tien jaar lang de controle over Vietnam terug te krijgen en te behouden. Dit werd de Eerste Indochinese Oorlog genoemd . De Fransen wisten het zuiden te behouden, maar in het noorden vochten ze tegen Hồ Chí Minh en zijn communistische partij, de Viet Minh. De gevechten eindigden in 1954 met de beslissende slag van Dien Bien Phu.

Op 7 mei 1954 viel de Franse Dien Bien Phu in Noord-Vietnam na een lange belegering van vier maanden in handen van het communistische leger van Hồ Chí Minh, onder leiding van generaal Võ Nguyên Giáp. In juli 1954 werd een vredesverdrag ondertekend: het Akkoord van Genève . De overeenkomst werd ondertekend door de Democratische Republiek Vietnam (Noord-Vietnam), de Volksrepubliek China, de Sovjet-Unie, die Noord-Vietnam en Frankrijk had gesteund, en het Verenigd Koninkrijk, die wilden dat Zuid-Vietnam niet-communistisch zou blijven. Volgens de afspraken zouden de Fransen hun troepen terugtrekken uit Noord-Vietnam en zou Vietnam tijdelijk in twee helften worden verdeeld langs de 17e breedtegraad : het communistische noorden en het niet-communistische zuiden. In de akkoorden van Genève stond dat er binnen twee jaar verkiezingen zouden zijn voor een president die het land zou herenigen, maar dat gebeurde niet.

Het Amerikaans-Vietnamese conflict

1955-1963

Nadat Vietnam officieel werd verdeeld door de Akkoorden van Genève, gaven de Verenigde Staten hulp aan Zuid-Vietnam om de niet-communistische regering overeind te houden. In het Zuiden waren er veel mensen die tegen het communisme waren. Hồ Chí Minh had van 1953-1956 repressieve "landhervormingen" in Noord-Vietnam ingevoerd die landbouwgrond collectiviseerden en mensen dwongen om onder wrede omstandigheden op de boerderijen te werken. Honderdduizenden mensen vluchtten van Noord-Vietnam naar het zuiden. In het Zuiden was er echter ook wantrouwen jegens de Zuid-Vietnamese regering. De president van Zuid-Vietnam, Ngô Đình Diệm, had geweigerd vrije verkiezingen aan te bieden en stond bekend als corrupt. Diệm was katholiek en stond niet sympathiek tegenover de boeddhistische meerderheid. De Verenigde Staten steunden hem hoe dan ook, in het voordeel van hem boven de communisten.

In 1957 groeide een communistische rebellenmacht in Zuid-Vietnam. Ze noemden zichzelf het National Liberation Front (NLF), maar de Verenigde Staten noemden hen de Vietcong . De Vietcong was een bondgenoot van het noorden en was vastbesloten de Zuid-Vietnamese regering te verslaan en het zuiden over te dragen aan het communisme. Er ontstonden gevechten tussen de Vietcong en het Zuid-Vietnamese leger of de ARVN (Leger van de Republiek Vietnam). De Verenigde Staten steunden de ARVN en stuurden militair materieel en adviseurs.

In maart 1959 riep Hồ Chí Minh zijn burgers op om in opstand te komen en riep hij een "Volksoorlog" uit om zowel het noorden als het zuiden onder het communisme te verenigen. In september 1960 werd Hồ Chí Minh ziek. Hij droeg het grootste deel van zijn controle over aan de communistische leider, Le Duan. Hồ Chí Minh zou een machtig en inspirerend boegbeeld blijven voor zijn volk, maar de strategie voor de rest van de oorlog was in handen van Le Duan.

In mei 1961 stuurde president Kennedy de Groene Baretten, de elitetroepen van het Amerikaanse leger, naar de centrale hooglanden van Vietnam om Zuid-Vietnamezen te organiseren om tegen de Vietcong te vechten. De Verenigde Staten ondernamen nu directe actie in de oorlog. In januari 1962 gaf president Kennedy toestemming voor het spuiten van Agent Orange en andere herbiciden en ontbladeringsmiddelen in Zuid-Vietnam met het doel gewassen en bossen te doden die voedsel en dekking zouden bieden aan de Vietcong-guerrillastrijdkrachten. Agent Orange bleek later gruwelijke bijwerkingen te hebben. Behalve dat het land verwoestte, veroorzaakte het ook ziekten en geboorteafwijkingen.

Terwijl de gevechten tussen de Vietcong en het Zuid-Vietnamese leger voortduurden, maakte de Zuid-Vietnamese president Diem zijn burgers kwaad door boeddhisten te mishandelen ten gunste van de katholieke minderheid. Bij een incident in mei 1963 vuurde de Zuid-Vietnamese regering op een menigte boeddhistische demonstranten, waarbij 8 mensen om het leven kwamen, waaronder kinderen. In juni van hetzelfde jaar protesteerde een boeddhistische monnik tegen de Zuid-Vietnamese regering door zichzelf in brand te steken; de beelden van de scène werden beroemd en schokten de wereld. De schoonzus van president Diem, de arrogante en machtshongerige Madame Nhu, deed weinig om de strijd te helpen. Ze wordt als volgt geciteerd: "Laat ze branden en we zullen in onze handen klappen. Als de boeddhisten nog een barbecue willen hebben, zal ik graag benzine en een lucifer leveren.”

De mensen van Zuid-Vietnam waren wanhopig om zich te ontdoen van de corrupte president Diem en zijn wrede familie. In november 1963 keurde president Kennedy in het geheim de VS goed om te helpen bij een militaire staatsgreep om Diem omver te werpen. Kennedy was echter geschokt toen president Diem onmiddellijk werd vermoord na zijn overgave op 2 november 1963. Veel Zuid-Vietnamezen vierden het einde van het repressieve bewind van Diem, maar het land raakte meer gedestabiliseerd. De Verenigde Staten hebben hun betrokkenheid vergroot om te voorkomen dat de communisten de macht overnemen in deze periode van chaos. Drie weken later werd president Kennedy op 22 november 1963 op tragische wijze vermoord tijdens een bezoek aan Dallas, Texas.

1963-1968

Na Kennedy's dood werd zijn vice-president, Lyndon Johnson, president. Johnson was vastbesloten dat Zuid-Vietnam niet onder het communisme zou vallen. Hij zei: "Ik ga Vietnam niet verliezen. Ik ga niet de president zijn die Zuidoost-Azië zag gaan zoals China ging." (24 november 1963).

De Verenigde Staten bleven adviseurs en uitrusting naar Zuid-Vietnam sturen. Een keerpunt vond plaats in augustus 1964 met het controversiële incident in de Golf van Tonkin. De VS zeiden dat Noord-Vietnamese patrouilleboten op twee torpedobootjagers van de Amerikaanse marine schoten. Later bleek het ingewikkelder te zijn, aangezien de Amerikaanse torpedobootjagers destijds op missie waren tegen Noord-Vietnam. Daarom heeft het Congres de resolutie van de Golf van Tonkin aangenomen, waarin staat dat de Verenigde Staten "alle noodzakelijke maatregelen mogen nemen om elke gewapende aanval op de strijdkrachten van de Verenigde Staten af te weren en verdere agressie te voorkomen". Deze resolutie gaf toestemming voor militaire actie in de regio, waardoor Johnson voor het eerst sinds hun betrokkenheid bij de oorlog de Amerikaanse grondtroepen kon sturen. De Verenigde Staten zouden voor het eerst ook Noord-Vietnam bombarderen.

Op hun beurt verhoogden de Sovjet-Unie en China hun steun aan Noord-Vietnam met wapens, technische uitrusting, voedsel en medische benodigdheden. Bovendien begon Noord-Vietnam zijn reguliere soldaten, de NVA (Noord-Vietnamese leger), naar Zuid-Vietnam te sturen om de Vietcong bij te staan.

In november 1964 won Johnson de herverkiezing en in maart 1965 arriveerden de eerste officiële Amerikaanse gevechtstroepen in Vietnam. Geheime memo's onthulden later dat velen in Washington wisten dat de situatie in Vietnam nijpend was en dat het verslaan van de Noord-Vietnamezen kostbaar en mogelijk onhaalbaar zou blijken te zijn. Johnson zei naar verluidt: "Ik voel me als een klootzak die wordt gevangen in een hagelstorm in Texas. Ik kan niet rennen, ik kan me niet verbergen en ik kan het niet laten stoppen." Ondanks deze persoonlijke gevoelens riep president Johnson in juli 1965 op tot meer grondtroepen, waardoor de dienstplicht werd verhoogd tot 35.000 per maand. In 1966 steeg het aantal Amerikaanse troepen in Vietnam tot 400.000 en in 1967 waren dat er 500.000.

In september 1967 werd Nguyễn Văn Thiệu gekozen tot nieuwe president van Zuid-Vietnam. Veel veldslagen veroorzaakten aan beide kanten enorme verliezen. De Verenigde Staten gaven echter aan het publiek door dat ze er zeker van waren dat ze de Noord-Vietnamezen versloegen. Een van hun maatstaven voor succes was het aantal lijken , of het aantal vijandelijke soldaten dat tijdens een gevecht of operatie werd gedood. Tijdens de oorlog in Vietnam waren de Amerikaanse militairen van mening dat ze succesvol waren zolang het aantal gedode Noord-Vietnamese of Vietcong-soldaten groter was dan dat van hen.

Toen, in januari 1968, lanceerden de Noord-Vietnamezen wat bekend staat als het Tet-offensief . 70.000 Noord-Vietnamese en Vietcong-troepen lanceerden een gecoördineerde reeks aanvallen op meer dan 100 steden en dorpen in heel Zuid-Vietnam, waaronder de grote steden Hue en de Zuid-Vietnamese hoofdstad Saigon. De Amerikaanse ambassade werd zelfs binnengevallen. De aanslagen schokten de Verenigde Staten en werden een keerpunt in de oorlog. Het was het begin van een groot gebrek aan vertrouwen dat de Noord-Vietnamezen verslagen zouden kunnen worden.

Op dit moment begonnen anti-oorlogsprotesten vaker voor te komen in de Verenigde Staten. Sommige Amerikanen protesteerden tegen de dood van burgers door Amerikaanse bommen en troepen. Sommigen protesteerden tegen het sturen van hun zonen naar de oorlog, omdat ze niet wilden dat ze hun leven riskeerden voor een zaak waar ze niet in geloofden. Elke week stierven honderden Amerikaanse soldaten. Terwijl het Pentagon het aantal doden beschouwde als een maatstaf voor succes, waren veel Amerikanen van mening dat een willekeurig aantal Amerikaanse slachtoffers een te hoge prijs was. Voor het eerst in de geschiedenis werden op het nachtjournaal elke avond nieuws en beelden uit de frontlinie in grafisch detail uitgezonden. Op 16 maart 1968 pleegden Amerikaanse troepen een gruwelijk bloedbad in Mai Lai. Meer dan 500 burgers werden op brute wijze vermoord door Amerikaanse troepen, onder wie vrouwen, kinderen en baby's. De beelden en nieuwsberichten van de frontlinies brachten sommige Amerikanen ertoe te geloven dat de oorlog immoreel of niet te winnen was, of beide. Sommigen zagen de oorlog in Vietnam als een oorlog zonder einde. In een toespraak genaamd "Wakker blijven door een grote revolutie" op 31 maart 1968 zei Martin Luther King Jr.: "De mensheid moet een einde maken aan oorlog of oorlog zal een einde maken aan de mensheid, en de beste manier om te beginnen is door een einde maken aan de oorlog in Vietnam, want als deze doorgaat, zullen we onvermijdelijk op het punt komen om China te confronteren, wat de hele wereld tot nucleaire vernietiging zou kunnen leiden. Het is niet langer een keuze, mijn vrienden, tussen geweld en geweldloosheid. ofwel geweldloosheid of niet-bestaan." Martin Luther King, Jr. werd dagen later op 4 april 1968 op tragische wijze doodgeschoten.

1968-1975

President Johnson streefde niet naar herverkiezing en zei dat hij zich zou moeten concentreren op zijn taken als president en niet op campagne voeren. In november 1968 won Richard M. Nixon de Amerikaanse presidentsverkiezingen door te beloven de "wet en orde" te herstellen als reactie op de vele anti-oorlogsprotesten die in het hele land plaatsvonden. Hij beloofde ook het ontwerp te beëindigen waar zoveel Amerikanen een hekel aan hadden gekregen. In 1968 waren er 540.000 Amerikaanse troepen in Vietnam. In 1969 stelde Nixon een 'draftloterij' in. Hij was van mening dat dit het concept-systeem billijker zou maken. Tegelijkertijd begon hij een langzame terugtrekking van Amerikaanse troepen in Vietnam, zeggende dat er een geleidelijke "Vietnamisering" van de oorlog zou zijn. Het plan was om de Zuid-Vietnamese legers te helpen sterk genoeg te worden om alleen te vechten zonder Amerikaanse aanwezigheid.

In september 1969 stierf Hồ Chí Minh aan een hartaanval in Hanoi, wat resulteerde in veel rouw in Noord-Vietnam om hun verafgood patriarch. Le Duan en anderen bleven echter de zaak leiden en de oorlog ging door. Terwijl de voorlopige vredesbesprekingen tussen alle partijen van de oorlog in 1968 waren begonnen, liepen ze vast en werd er niets bereikt. In 1970 stuurde president Nixon zijn nationale veiligheidsadviseur, Henry Kissinger, om te onderhandelen over vrede met Le Duc Tho van de regering van Hanoi. Bij deze gesprekken waren niet alle partijen betrokken en ze waren bedoeld om het proces te omzeilen voor een snellere vrede. Terwijl hij aan de ene kant onderhandelde over vrede, beval Nixon de geheime bombardementen op Cambodja, waar de VS vermoedden dat er communistische basiskampen en bevoorradingszones waren. Deze acties bleven het anti-oorlogsgevoel thuis verergeren. De toename van anti-oorlogsprotesten in de Verenigde Staten zette zich voort, waarvan er één resulteerde in de tragische schietpartij in Kent . Op 4 mei 1970 schoten de Nationale Garde op anti-oorlogsdemonstranten aan de Kent State University in Ohio. Vier studenten werden gedood en negen raakten gewond. Velen waren geschokt. Sommigen gaven de demonstranten de schuld, anderen waren van mening dat het leger niet alleen degenen in Vietnam doodde, maar ook die van hen thuis.

De VS bleven hun troepen in Vietnam gestaag verminderen en in 1971 waren de Amerikaanse troepen verminderd tot 140.000. Vredesbesprekingen gingen ook door, maar al die tijd woedden er gevechten. Toen, in juni 1971, werd er thuis een metaforische bom gegooid. De New York Times publiceerde een reeks artikelen waarin gelekte documenten van het ministerie van Defensie over de oorlog werden beschreven. Deze stonden bekend als de Pentagon Papers . Ze toonden aan dat de Amerikaanse regering niet transparant was geweest over haar acties in Vietnam en de betrokkenheid van de VS gestaag had vergroot terwijl ze het publiek bagatelliseerde. Het vertrouwen van het publiek in de overheid daalde tot een historisch dieptepunt.

President Nixon bleef troepen terugtrekken en in 1972 waren er 69.000 Amerikaanse troepen in Vietnam. In maart 1972 lanceerden de Noord-Vietnamezen echter nog een grote aanval, bekend als het Paasoffensief . Op zijn beurt gaf president Nixon in december 1972 opdracht tot een luchtoffensief waarbij 20.000 ton bommen op dichtbevolkte gebieden in Noord-Vietnam rond Hanoi en Haiphong werden gedropt. Na deze dodelijke aanslagen werd in januari 1973 eindelijk een vredesakkoord bereikt.

"De vredesakkoorden van Parijs waren een overeenkomst tussen de VS en Noord-Vietnam om de Vietnamoorlog te beëindigen. Ze werden onderhandeld door Henry Kissinger en Le Duc Tho. Beide mannen kregen in 1973 de Nobelprijs voor de Vrede voor hun inspanningen, maar Le Duc Tho weigerde die te accepteren. De akkoorden werden op 27 januari 1973 ondertekend door de regeringen van Noord-Vietnam, Zuid-Vietnam, de VS en de Vietcong. De overeenkomst zou alle resterende Amerikaanse strijdkrachten verwijderen in ruil voor de terugkeer van krijgsgevangenen. Er waren 591 Amerikaanse krijgsgevangenen, waaronder de toekomstige Amerikaanse senator John McCain. De directe militaire interventie van de VS werd beëindigd en de gevechten tussen de drie overgebleven machten stopten tijdelijk (minder dan een dag).

Terwijl Amerikaanse troepen Vietnam officieel verlieten, beloofde Nixon aan de Zuid-Vietnamese president Thieu dat hij zou helpen als de soevereiniteit van het Zuiden door het Noorden werd bedreigd. In augustus 1974 nam president Nixon echter ontslag omdat hij werd afgezet vanwege het Watergate-schandaal. Vice-president Gerald R. Ford werd president en in januari 1975 verklaarde hij dat het Amerikaanse leger zijn betrokkenheid bij Vietnam had beëindigd.

Na de vredesakkoorden van Parijs en de terugtrekking van Amerikaanse troepen, profiteerden de Noord-Vietnamezen van het vertrek van de VS en begonnen ze een campagne om heel Zuid-Vietnam over te nemen. De Zuid-Vietnamese troepen probeerden hen tegen te houden, maar konden het niet. Toen de Verenigde Staten niets deden om wraak te nemen, bleven de Noord-Vietnamezen belegeren totdat ze op 30 april 1975 snel de Zuid-Vietnamese hoofdstad Saigon innamen. Terwijl de VS hielpen om duizenden te evacueren, ontvluchtten meer dan 120.000 mensen Vietnam nadat de Noord-Vietnamezen Saigon veroverd. Saigon-radio speelde zijn laatste bericht: "Dit wordt het laatste bericht van Saigon Station. Het is een lange strijd geweest en we hebben verloren ... Degenen die niet leren van de geschiedenis worden gedwongen om het te herhalen.. .. Saigon afmelden." In juli 1975 werden Noord- en Zuid-Vietnam formeel verenigd onder de communistische regering en omgedoopt tot de Socialistische Republiek Vietnam.

De oorlog in Vietnam had verwoestende gevolgen. Naar schatting zijn in de loop van de oorlog aan beide kanten 2 miljoen Vietnamese burgers omgekomen. Ongeveer 1,1 miljoen Noord-Vietnamese en Vietcong-soldaten werden gedood. Ongeveer 250.000 Zuid-Vietnamese soldaten en 58.220 Amerikaanse soldaten kwamen om het leven. Meer dan 2 miljoen mannen en vrouwen dienden in Vietnam en velen die het overleefden kwamen thuis met zowel mentale als fysieke verwondingen. Velen waren bedroefd om terug te keren naar een sfeer die hun offers niet eerde. Het doel om Zuid-Vietnam anti-communistisch te houden was mislukt. De acties van de Verenigde Staten tijdens de oorlog brachten velen ertoe de Amerikaanse moraal en de transparantie van zijn regering in twijfel te trekken. Het zette vraagtekens bij wat het betekende om een patriot te zijn. John Kerry, Vietnam-veteraan zei: "Ik zag moed in zowel de oorlog in Vietnam als in de strijd om deze te stoppen. Ik leerde dat patriottisme protest omvat, niet alleen militaire dienst." Voormalig president Richard Nixon beweerde: "Geen enkele gebeurtenis in de Amerikaanse geschiedenis is meer verkeerd begrepen dan de oorlog in Vietnam. Het werd toen verkeerd gerapporteerd, en het wordt nu verkeerd herinnerd." Het is belangrijk om de studenten van vandaag de feiten, verschillende perspectieven en alle nuances van de oorlog in Vietnam bij te brengen. Aan alle kanten was er dood, vernietiging en wreedheid. Er was ook moed en zelfopoffering aan alle kanten. De studenten van vandaag zijn de leiders van morgen en zouden er goed aan doen acht te slaan op de lessen die uit die tumultueuze twintig jaar zijn getrokken.

Essentiële vragen voor de oorlog in Vietnam

1. Welke factoren hebben ertoe geleid dat Noord-Vietnam in conflict kwam met Zuid-Vietnam?
2. Welke factoren hebben de VS ertoe aangezet om mee te doen?
3. Hoe beïnvloedden onnauwkeurige veronderstellingen en misverstanden de oorlogsinspanningen van Vietnam en de Verenigde Staten?
4. Wat zorgde ervoor dat de Amerikaanse betrokkenheid bij Vietnam escaleerde?
5. Hoe moeten regeringsleiders beslissen wat de beste handelwijze is in tijden van oorlog?
6. Hoe beslissen samenlevingen wie het meest geschikt is om een oorlog te voeren en hoe moeten ze hen inschakelen?
7. Is het belangrijk voor een leger (en een samenleving) om zich aan te passen aan vloeiende en veranderende situaties? Waarom?
8. Hoe was de discrepantie tussen de berichtgeving in de media over de oorlog en die van de regering?
9. Hoe kan het recht van het publiek om de waarheid te kennen bestaan naast de noodzaak van de overheid om de nationale veiligheid te handhaven?
10. Wat hebben Amerikaanse soldaten doorstaan in Vietnam? Wat hebben hun families thuis doorgemaakt?
11. Wat hebben Vietnamese soldaten doorstaan?
12. Wat heeft het Vietnamese volk doorstaan?
13. Wat vond het Amerikaanse publiek van de oorlog in Vietnam, en hoe veranderden deze gevoelens in de loop van de tijd?
14. Welke verschillende perspectieven hadden mensen destijds over de oorlog in Vietnam? Wat kunnen enkele van de redenen zijn geweest voor hun verschillende meningen?
15. Welke verantwoordelijkheden hebben naties om te helpen zorgen voor een vreedzame wereldorde?

Literatuur en bronnen

• Inside Out and Back Again by Thanhha Lai
• The Things They Carried by Tim O'Brien
• De woensdagoorlogen door Gary D. Schmidt
• The Presidency of Richard Nixon
• Tinker vs. Des Moines

Bronnen en verder lezen

• https://www.pbs.org/kenburns/the-vietnam-war/
• https://www.history.com/news/vietnam-war-origins-events
• https://kids.nationalgeographic.com/geography/countries/article/vietnam
• https://www.bbc.co.uk/bitesize/guides/z8kw3k7/revision/1
• https://alphahistory.com/vietnamwar/vietnam-war/