Piekło Dante Alighieri

Na początku Piekła Dante gubi się w Mrocznym Lesie Błędu, gdzie jego droga do Góry Radości jest zablokowana przez Trzy Bestie Światowości: Lamparta Złości i Oszustwa, Lew Przemocy i Ambicji oraz Wilczyca nietrzymania moczu. Na szczęście pojawia się wielki rzymski poeta Wergiliusz, który reprezentuje ludzki rozum, i proponuje poprowadzenie Dantego w jego duchowej podróży przez dziewięć kręgów piekła. W końcu Dante został spotkany i poprowadzony na Górę Radości przez swoją dawno utraconą miłość Beatrice, która symbolizuje Boską Miłość. Pod koniec swojej alegorycznej podróży Dante ma nadzieję lepiej zrozumieć siebie, swoją sytuację i pogodzić się z wygnaniem. Wkrótce po ukończeniu Boskiej komedii Dante umiera w wieku 56 lat i nigdy więcej nie widzi swojej ukochanej Florence.

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Postacie

Wyświetl Aktywność

Motywy, Symbole i Motywy

Wyświetl Aktywność

Alegoria

Wyświetl Aktywność

Stwórz Własne Piekło

Wyświetl Aktywność

Podstawowe pytania dotyczące piekła Dantego

1. Czym jest grzech? Czy istnieją różne poziomy grzechu?
2. Czy powinien istnieć związek między grzechem a karą?
3. Czy sprawiedliwość wymierza się tylko poprzez karę?
4. Co jest ważniejszą wartością: wiara czy rozum?
5. W jaki sposób alegoria dostarcza potężnego przesłania w dziele literackim?

Podsumowanie piekła Dantego

Uwaga: Boska Komedia to długi poemat podzielony na 100 części, zwanych „cantos”. Inferno obejmuje pierwsze 34 z tych pieśni.

Canto I

Jest Wielki Piątek, a Dante ma 35 lat. Zdaje sobie sprawę, że zboczył z Prawdziwej Drogi do Mrocznego Lasu Błędu. Widzi Górę Radości, gdzie wie, że leży jego szczęście, ale jego drogę blokują trzy przerażające stworzenia: Lampart Złości i Oszustwa, Lew Przemocy i Ambicji oraz Wilczyca Nietrzymania moczu. Zdesperowany, przestraszony i samotny Dante czuje, że nie ma nadziei na pokonanie bestii. Nagle wielki rzymski poeta Wergiliusz, który reprezentuje Ludzki Rozum, pojawia się przed Dantem i proponuje, że zabierze go z dala od bestii na Górę Radości. Najpierw muszą zejść przez Piekło, które reprezentuje Uznanie Grzechu. Wergiliusz wyjaśnia Dantemu, że będzie musiał następnie przejść przez czyściec, reprezentując życie chrześcijańskie, gdzie spotka go Beatrice, która przejmie kontrolę nad ostatecznym wejściem do Raju, co reprezentuje wzniesienie się duszy do Nieba i do Boga. Wergiliusz wyjaśnia Dantemu, że zobaczy szereg duchów na różnych poziomach udręki, w zależności od ciężkości ich grzechów.

Pieśń II

Virgil wyjaśnił, że dawno utracona miłość Dantego, Beatrice, wybrała go osobiście, aby poprowadził Dantego w tej podróży, ponieważ ma sposób na perswazyjne słowa. Dante jest wdzięczny Beatrice i podtrzymuje go fakt, że Beatrice wciąż opiekuje się nim z wymiaru duchowego.

Pieśń III

Wergiliusz i Dante przybywają do bram piekła, na których wyryte są niesławne słowa: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie”. Przez bramy, w „przedsionku” piekła, są dusze znane jako Oportuniści. Nie wybrali w swoim życiu ani zła, ani dobra – tylko siebie. Na tym poziomie można również znaleźć aniołów, którzy odmówili opowiedzenia się po którejś ze stron podczas Wielkiej Rebelii w Niebie. Dusze na tym poziomie biegną bezowocnie, goniąc powiewający sztandar, którego nigdy nie mogą złapać. Kiedy uciekają, ścigają ich osy i szerszenie, których żądła sprawiają, że dusze krwawią. Krew kapie w dół, aby karmić robaki i larwy, które atakują ziemię. Dante rozpoznaje jedną duszę, Papieża Tajnego V, który zrezygnował z papieskiego tronu zaledwie pięć miesięcy po tym, jak został wybrany. Ta abdykacja utorowała drogę papieżowi Bonifacemu VIII, który wygnał Dantego z Florencji.

Dante i Virgil zauważają hordę dusz gromadzących się nad brzegiem rzeki, czekających na Charona, który przewiezie ich na drugą stronę. Charon początkowo odmawia wpuszczenia Dantego do piekła, ponieważ wciąż żyje, ale Wergiliusz go przekonuje. Dante jest tak przerażony, że mdleje i budzi się dopiero pod koniec podróży promem.

Pieśń IV

Pierwszy poziom lub krąg piekła nazywa się Limbo. Nieochrzczeni i cnotliwi poganie (jak Juliusz Cezar, Euklides, Arystoteles i sam Wergiliusz) przebywają na tym poziomie. Nie mogą zostać dopuszczeni do Nieba, ale są jedynie karani życiem w jego pomniejszej wersji.

Pieśń V

Przechodząc do drugiego kręgu piekła, drogę poetów blokuje Minos, starożytny król Krety. Chociaż był tyranem, był znany ze swojej mądrości i sprawiedliwości, co czyniło go idealnym kandydatem do sądzenia zmarłych. Dante przedstawia go jako ohydnego potwora z ogonem, ponieważ praca, którą wykonuje, jest tak potworna.

Virgil przekonuje Minosa, by pozwolił im przejść, a on i Dante przybywają na półkę, gdzie obserwują, jak dusze są porywane przez wicher. Są to dusze, które zdradziły swój rozum na rzecz cielesnych żądz. W ramach kary zostają porwani przez piekło w burzy, podobnie jak burza namiętności, której się poddali na Ziemi, i na zawsze odmawia się im kontroli nad swoimi ruchami.

Wśród tych dusz Wergiliusz wymienia wiele słynnych pożądliwych postaci, w tym Dydonę, Kleopatrę, Helenę Trojańską, Achillesa i Parysa Trojańskiego. Dante dzwoni do jednej pary, Paolo i Franceski, aby opowiedzieć mu swoją historię.

Francesca była kiedyś bardzo znaną kobietą wysokiego królewskiego pochodzenia z Rawenny we Włoszech. Była uwięziona w pozbawionym miłości politycznym małżeństwie i zakochała się w młodszym bracie swojego męża, Paolo. Kiedy jej mąż odkrył ich romans, zamordował ich oboje. Dantego uderza historia Franceski i niesprawiedliwość ich udręki, być może dlatego, że historia jego własnego życia uderza tak blisko domu, że płacze. Paolo też zaczyna płakać. Następnie Dante ponownie mdleje, tak przytłoczony widokami, dźwiękami i opowieściami o duszach wokół niego.

Pieśni VI-IX

Po zejściu przez trzeci i czwarty kręg piekła (chciwość i obżarstwo), Wergiliusz i Dante docierają do piątego kręgu (gniew) i miasta Dis, które wyznacza podział na piekło górne i dolne. Poeci zaczynają być świadkami kar ogniowych, motywu najbardziej kojarzonego ze współczesnymi przedstawieniami piekła.

Pieśń X

W szóstym kręgu odnajdują cienie tych, którzy popełnili herezję lub wyparli się prawdziwej chrześcijańskiej ścieżki. Większość tutejszych dusz postępowała zgodnie z naukami greckiego filozofa Epikura, który nauczał, że duch umiera wraz z ciałem. W rezultacie wszystkie cienie są skazane na życie w otwartych grobowcach otoczonych ogniem aż do Dnia Sądu, kiedy grobowce zostaną zapieczętowane.

Wśród nich jest Farinata delgi Uberti, który przewodził partii politycznej, której sprzeciwiał się Dante i jego rodzina, oraz Calvacante dei Cavalcanti, którego syn Guido był dobrym przyjacielem Dantego. Cavalcante chce wiedzieć, dlaczego jego syna nie ma z Dantem, a niejednoznaczna odpowiedź Dantego prowadzi Cavalcante do przekonania, że Guido nie żyje. W rozpaczy wpada z powrotem do swojego ognistego grobowca. Farinata przerywa i zaczyna roztrząsać stare spory polityczne.

Kiedy mówi, Dante odkrywa, że zmarli widzą przyszłość, ale nie widzą teraźniejszości. Dante instruuje Farinatę, aby powiedział Cavalcante, że jego syn Guido mimo wszystko żyje, ponieważ Guido nie widzi teraźniejszości, aby wiedzieć. Virgil musi odciągnąć Dantego, mówiąc mu, że Beatrice poinformuje go o wszystkim, co musi wiedzieć później; na razie muszą się ruszać.

Pieśni XI-XVI

Dante i Wergiliusz podróżują przez Siódmy krąg piekła, strzeżony przez Minotaura, gdzie brutalni są karani. Jest podzielony na trzy podrozdziały i obejmuje watażków, samobójców, lichwiarzy i bluźnierców.

Pieśń XVII-XXV

Jadąc na grzbiecie skrzydlatego potwora, Geryon, Virgil i Dante wkraczają do bolgie, czyli rowów ósmego kręgu piekła, gdzie znajdują oszustów. Krąg jest podzielony na dziesięć blogów, z których pierwsze siedem zawiera wszelkiego rodzaju oszustwa, takie jak uwodziciele (Canto XVIII), fałszywi prorocy (Canto XX), hipokryci (Canto XXIII) i złodzieje (Cantos XXIV i XXV).

Pieśń XXVI

Dusze winne oszukańczego poradnictwa są otoczone własnym, indywidualnym płomieniem w ósmej bolgii. Wśród nich jest słynny bohater Ulisses (odyseusz dla Greków) i Diomedes, który pomagał Ulissesowi w wielu jego atakach na Troję. Dante (autor, w przeciwieństwie do bohatera) korzysta z okazji, aby przepisać historię Ulissesa, opartą na proroctwie przekazanym przez słynnego niewidomego proroka Tejrezjasza. W tej wersji Ulisses nie spędził ostatnich dni w domu w Itace, ale zamiast tego udał się na półkulę południową i na Górę Czyśćca. Ulisses i jego ludzie początkowo cieszyli się, ale wkrótce ogarnął ich smutek, gdy wicher zniszczył ich statek, zabijając wszystkich na nim.

Pieśni XXVII-XXX

Ostatnie dwie bolgie ósmego kręgu to Siewcy Niezgody, rozczłonkowani przez demony i alchemików, oszustów i krzywoprzysięzców, którzy są dotknięci wieloma chorobami, co odzwierciedla sposób, w jaki byli „chorobą” społeczeństwa.

Pieśni XXXI-XXXIV

Dziewiąty i ostatni krąg piekła jest zarezerwowany dla zdrajców. W jego centrum znajduje się Judecca, gdzie Lucyfer, czyli Szatan jest uwięziony w lodowatym jeziorze. Ma wielkie skrzydła, które biją, napędzając lodowe wiatry dziewiątego poziomu piekła. Ten wiatr reprezentuje wydychanie wszelkiego zła na świat. Nazwa Judecca pochodzi od samego Judasza Iskarioty, ucznia, który wydał Jezusa przed Sanhedrynem w Ogrodzie Getsemani za trzydzieści srebrników, co doprowadziło do ukrzyżowania Jezusa.

Dusze, które były zdrajcami swoich panów, są tu przetrzymywane, uwięzione w bryłach lodu. Lucyfer siedzi pośrodku poziomu, gdzie płyną wszystkie rzeki winy. Bije skrzydłami, aby uciec, ale lodowaty wiatr zamraża go dalej w miejscu. Lucyfer ma trzy twarze. W ustach przeżuwa Judasza, Brutusa i Kasjusza, wiecznych zdrajców swoich panów, którzy im zaufali.

Virgil i Dante obserwują przerażający widok, a następnie zaczynają wspinać się przez środek, wspinając się na samego Szatana, gdzie przechodzą przez środek ziemskiej grawitacji i opuszczają piekło. Góra Czyśćca wyłania się przed nimi, a oni idą dalej, nie chcąc tracić czasu.

Kup Inferno na Amazon