Dom na ulicy Mango Sandra Cisneros

Wykres Fabularny

Wyświetl Aktywność

Mapa Postaci

Wyświetl Aktywność

Ewolucja Postaci

Wyświetl Aktywność

Tematy

Wyświetl Aktywność

Oprawa

Wyświetl Aktywność

Perspektywiczny

Wyświetl Aktywność

Język Graficzny

Wyświetl Aktywność

Podstawowe pytania dotyczące domu przy ulicy Mango

1. Jakie są skutki stereotypów? (Jeżeli dotyczą dzielnicy/osoby)
2. Jak opinie innych ludzi kształtują nas i kształtują?

Podsumowanie Domu na ulicy Mango

Dom na ulicy Mango to książka złożona z czterdziestu czterech winiet, pokazujących, jak wygląda życie dorastającej dziewczynki. W całej powieści Esperanza Cordero, narratorka i główna bohaterka, uczy się radzić sobie z tradycjami i stereotypami dorastania Latynosów.

Esperanza najpierw przedstawia nam miejsca, w których mieszkała, żadne z nich nie odpowiadało jej standardom i wszystko, co jej rodzice uznali za „tymczasowe”. Kiedy jej rodzina w końcu przeprowadza się do domu (zamiast zwykłego mieszkania), który może nazwać własnym, Esperanza znów jest rozczarowana; to nie jest luksusowy dom z ładnym podwórkiem i dużymi oknami, o którym zawsze marzyła.

Następnie przedstawia swoją rodzinę, na którą składają się jej matka, ojciec, dwóch braci i młodsza siostra Nenny (za którą czuje się odpowiedzialna). Mówi o tym, jak bardzo chciałaby mieć przyjaciół, ale ich nie ma. Bardzo szczegółowo opisuje również, jak bardzo nie lubi swojego imienia, ponieważ czuje, że źle ustawiło ją na całe życie. Chociaż nazwa Esperanza oznacza po angielsku nadzieję, po hiszpańsku kojarzy się ze smutkiem i oczekiwaniem. To wyjaśnienie przygotowuje czytelnika na to, co ma się wydarzyć przez większą część książki: opowieść o dziewczynie, która jest ogólnie nieszczęśliwa i która zawsze wydaje się czekać na lepsze rzeczy.

Esperanza przedstawia swoich sąsiadów. Są to ludzie ze wszystkich środowisk: szalone kobiety-koty, marzycielskie nastolatki, przestępcy, pobudliwe małe dziewczynki i nie tylko. Esperanza, pomiędzy opisaniem otaczających ją ludzi, opowiada o swojej moralności i wierzeniach. Uważa, że ludzie, którzy przychodzą do jej sąsiedztwa, zwykle się boją (co daje do zrozumienia, że mieszkańcy wyglądają jak getto albo niebezpieczni, bo są biedni, a nie rasy kaukaskiej) i że od latynoskich dziewcząt oczekuje się, że zajmą się swoimi rodzinami. Sugeruje również, że latynoscy ojcowie są surowi i że dzieci (zwłaszcza dziewczynki) się ich boją.

Jest winieta o butach, w której Esperanza, jej siostra i dwie dziewczyny, które wprowadziły się z sąsiedztwa, dostają fantazyjne buty na wysokim obcasie. To bardzo dorosłe buty. Możemy rzucić okiem na to, jak bardzo Esperanza chce dorosnąć, ale po tym, jak podchodzi do nich włóczęga oferujący dolara za pocałunek, ona i inni nie są zdenerwowani, gdy buty są wyrzucane. Tutaj czytelnik widzi odmienne i skomplikowane uczucia Esperanzy dotyczące dojrzewania; bardzo chce dorosnąć i uciec od życia na Mango Street, ale też przeraża ją myśl o tym.

W winiecie „Hips” czytelnik bardzo wyraźnie dostrzega obie strony. Esperanza nagle rozwija kobiece ciało, ale nadal bawi się z koleżankami w dublera i recytuje dziecinne rymowanki. Bezpośrednio po tym następuje wyjaśnienie, w jaki sposób dostaje swoją pierwszą pracę. Zostaje zmuszona do pocałunku przez starszego mężczyznę w pracy. Nie jest z tego zadowolona i nie jest to ostatni raz, kiedy mężczyzna ją atakuje. Powracającym tematem jest to, że jej zdaniem chłopcy i mężczyźni nie okazują szacunku dziewczętom i kobietom.

Opisuje śmierć kilku członków rodziny. Dzięki nim możemy zobaczyć smutek i poczucie winy Esperanzy. Wydaje się, że bardzo troszczy się o ludzi, pomimo bardzo „nastoletniego”, powierzchownego spojrzenia na nich. Dowiadujemy się również, że wierzy we wróżki. Po śmierci ciotki Lupe, wkrótce po tym, jak powiedziała Esperanzie, że powinna dalej pisać, Esperanza udaje się, by przepowiedziano jej przyszłość.

Czytelnik poznaje więcej postaci, z których każda maluje obraz uczuć Esperanzy poprzez jej reakcje na ich sytuacje. Jej matka jest smutna, że nie została malarką, i widzimy inspirację Esperanzy do odniesienia sukcesu. Spotykamy sąsiadkę bitą przez męża, a Esperanza oświadcza, że nie będzie siedzieć bezczynnie i czekać, aż założą jej na szyję kulę i łańcuch.

Koniec książki zatacza koło w historii Esperanzy: wraca ona do myślenia o sobie jako po prostu brzydkiej córce, która pragnie czegoś więcej w swoim życiu. Mówi jednak „Rozpoczęłam własną cichą wojnę”, wskazując, że planuje zmienić rzeczy, których nie akceptuje, takie jak poczucie nieadekwatności, bycie uważaną za „tylko gorszą dziewczynę” i życie tak, jak oczekują tego mężczyźni. Decyduje, że będzie miała dom, który będzie należał wyłącznie do niej, a nie do jej ojca czy kogokolwiek innego. Będzie miała coś, co będzie mogła nazwać swoim.

Kup Dom przy ulicy Mango na Amazon