Revolutionaire Oorlogsgeschiedenis

Woordenschat

Activiteit Bekijken

Patriotten Versus Loyalisten

Activiteit Bekijken

Literatuurverbinding

Activiteit Bekijken

De rol van Vrouwen

Activiteit Bekijken

Rol van Afro-Amerikanen

Activiteit Bekijken

Rol van Indianen

Activiteit Bekijken

Biografie

Activiteit Bekijken

Gebeurtenissen die leidden tot de Amerikaanse revolutie

In de 18e eeuw stonden de 13 Amerikaanse koloniën onder de controle van Groot-Brittannië en gehoorzaamden ze de wetten van het parlement en de Britse koning. Van 1754-1763 waren er veel veldslagen om de controle over het land in Noord-Amerika. Deze veldslagen, die de Franse en Indische Oorlog werden genoemd, maakten deel uit van de grotere Zevenjarige Oorlog tussen Frankrijk, Engeland en anderen. Nadat de Britten zegevierden, eisten ze meer land op in Noord-Amerika, inclusief het land ten westen van de 13 koloniën tot aan de rivier de Mississippi. Met de Britse proclamatie van 1763 probeerden het parlement en koning George III echter de vrede te bewaren tussen hun Amerikaanse kolonisten en de indianen die daar al duizenden jaren woonden. De proclamatie stelde dat kolonisten zich niet ten westen van de oorspronkelijke 13 koloniën konden vestigen. Kolonisten zoals George Washington vonden dit oneerlijk en beschouwden het als hun recht om zich te vestigen waar ze maar wilden. Dit veroorzaakte spanning tussen Groot-Brittannië en de koloniën over hun verlangen naar zelfbestuur.

Jarenlang waren de koloniën met rust gelaten om grotendeels zichzelf te regeren. Ze hadden genoten van een nogal laissez-faire , of hands-off, benadering van de Britse regering vanwege hun grote afstand. Na de Zevenjarige Oorlog had Groot-Brittannië enorme schulden. Om dit probleem op te lossen, hebben ze een reeks belastingen ingesteld op de kolonisten. De Sugar Act van 1764, Quartering and Stamp Acts van 1765 en de Townshend Act van 1767 stuitten op verzet van de kolonisten, niet alleen vanwege de economische druk die ze veroorzaakten, maar ook omdat ze een voorbeeld waren van "belastingheffing zonder vertegenwoordiging". Kolonisten hekelden het feit dat ze geen controle hadden over welke wetten hun werden opgelegd, omdat ze niet de juiste vertegenwoordiging in het Britse parlement hadden.

De spanningen liepen verder op op 5 maart 1770 toen er een rel uitbrak in Boston, MA, waarbij Britse soldaten vijf mannen doodden, waaronder Crispus Attucks. Beschouwd als de eerste slachtoffers van de Amerikaanse Revolutie, werd de gebeurtenis gebruikt als katalysator om de toenemende gevoelens van verzet tegen Groot-Brittannië in de koloniën aan te wakkeren. Zilversmid Paul Revere maakte een gravure van het incident en noemde het "The Boston Massacre".

Nadat de Tea Act vereiste dat kolonisten alleen thee van het Britse Oost-Indische bedrijf hoefden te kopen, waren de 'Sons of Liberty', zoals Sam Adams en John Hancock, in Boston betrokken bij een protest. Ze gooiden 92.000 pond thee in de haven van Boston op 16 december 1773. Dit werd snel veroordeeld door de Britse regering die de haven van Boston sloot en eiste dat de kosten van de verloren koopwaar zouden worden terugbetaald. Toen de Britten die Boston bezetten, hoorde dat kolonisten munitie en voorraden hadden opgeslagen in Concord, stuurde generaal Gage zijn soldaten erop uit om de opstand te onderdrukken. Dit resulteerde in de Slag om Lexington en Concord op 19 april 1775, die wordt beschouwd als de eerste slag van de revolutionaire oorlog. Paul Revere maakte zijn beroemde middernachtrit op 18 april om de kolonisten te waarschuwen voor hun aanstaande aankomst. Hoewel hij zijn rit niet voltooide, hielp de waarschuwing die hij en zijn collega's aflegden de patriotten hun eerste overwinning te behalen.

De Amerikaanse revolutie: 1775-1783

In 1776 verklaarden de Amerikaanse koloniën formeel hun intentie om een nieuwe natie te vormen die losstaat van Groot-Brittannië met de Onafhankelijkheidsverklaring. Het is geschreven door Thomas Jefferson met hulp van Benjamin Franklin en John Adams. Patriotten geloofden dat koning George III een tiran was die hun grondwettelijke rechten als Britse burgers niet eerbiedigde. Ze voelden dat de enige manier van handelen was om hun onafhankelijkheid te verklaren en hun redenering aan de wereld uit te leggen. Loyalisten zagen het document als verraderlijk.

Het continentale leger, de marine en de milities van George Washington vochten tegen koning George. De Britse strijdkrachten waren samengesteld uit stamgasten, Hessen, loyalisten, indianen en de grote Britse marine, die als de machtigste ter wereld werd beschouwd. Britse overwinningen in New York en New Jersey demoraliseerden aanvankelijk Washington en de Amerikanen. Later moedigden de overwinningen in Trenton de Amerikanen aan en lieten ze de Britten zien dat ze een kracht waren om rekening mee te houden. Hulp van landen als Spanje, Duitsland en Frankrijk, met generaal Marquis de Lafayette, hielp de patriotten tegen het formidabele Britse rijk.

De oorlog duurde tot de laatste slag bij Yorktown, VA in 1781. Met de hulp van de Fransen sneden de Amerikanen elke kans op terugtrekking af. Generaal Cornwallis gaf zich over aan generaal George Washington, wat het onofficiële einde van de oorlog betekende. Kleinere veldslagen gingen door, samen met twee jaar onderhandelen en het Verdrag van Parijs werd uiteindelijk ondertekend op 3 september 1783. Groot-Brittannië erkende de Verenigde Staten formeel als een onafhankelijke natie, waardoor de Amerikaanse Revolutie na acht lange jaren ten einde kwam.

Vrouwen in de Amerikaanse revolutie

Enkele van de stemmen die niet altijd worden gehoord bij de hervertelling van de Amerikaanse revolutie zijn die van vrouwen, Afro-Amerikanen en indianen die tijdens de oorlog hun eigen perspectieven en bijdragen hadden aan zowel de loyalistische als de patriottische doelen.

Vrouwen hielpen aan het thuisfront geld in te zamelen voor de oorlog, door Britse thee en andere producten te boycotten door ze zelf te maken, en uniformen en dekens voor de troepen te naaien. Velen werden achtergelaten om boerderijen of bedrijven te runnen en voor hun kinderen te zorgen terwijl mannen aan het vechten waren. Sommigen raakten berooid toen hun huizen en bestaansmiddelen in de strijd werden verwoest.

Vrouwen zagen ook actie op het slagveld. Sommigen waren verpleegsters die voor de gewonden zorgden, anderen namen zelf de wapens op! Deborah Sampson verkleedde zich als man en vocht in verschillende veldslagen. Molly Pitcher nam de plaats van haar man in als bemanning van een kanon toen hij gewond raakte in de Slag bij Monmouth.

Mercy Otis Warren gebruikte haar vaardigheid als schrijver om artikelen te publiceren ter ondersteuning van de patriotten en tegen het onrecht van Groot-Brittannië om steun voor de oorlog te krijgen. Mary Katherine Goddard was een uitgever en postbode van het Baltimore Post Office van 1775 tot 1789. Ze was de tweede drukker die de Onafhankelijkheidsverklaring drukte!

Vrouwen aan beide kanten dienden als spionnen. Ann Bates infiltreerde in 1778 in het kamp van Washington in White Plains, New York en deed zich voor als een marskramer. Ze bracht het kamp in kaart, telde de mannen, wapens en voorraden en gaf de informatie aan de Britten. Lydia Darragh en haar Quaker-familie kozen de kant van de patriotten. Ze bespioneerde Britse bijeenkomsten toen ze Philadelphia bezetten en gaf waardevolle informatie aan de patriotten, waarbij ze hen zelfs waarschuwde dat de Britse generaal Howe in 1777 een verrassingsaanval op Washington en zijn leger had gepland!

Afro-Amerikanen in de Amerikaanse revolutie

Een half miljoen tot slaaf gemaakte Afro-Amerikanen woonden in de koloniën in 1776. De revolutie bracht velen hoop op vrijheid, aangezien de Britten hen een kans op vrijheid boden in ruil voor het weglopen van hun slaven en zich bij de Britse zaak aansluiten. Met groot risico renden duizenden tot slaaf gemaakte Afrikanen weg om de Britten te dienen als spionnen, soldaten, chef-koks en andere banen in de hoop op vrijheid.

Er wordt geschat dat 5.000-8.000 Afro-Amerikanen ook vochten voor de patriotten. Peter Salem werd als slaaf geboren in Framingham, MA. Met de belofte van vrijheid werd Salem een Minuteman, voegde zich bij het Patriot-leger en vocht heldhaftig in onder andere de Battle of Lexington & Concord en de Battle of Bunker Hill in Boston in 1775. Hij diende tot 1780 in het leger.

Phyllis Wheatley, een tot slaaf gemaakte vrouw in Boston, MA, was ook een veelgeprezen schrijver die een van de eerste tot slaaf gemaakte auteurs was die werd gepubliceerd. Een van haar gedichten eerde George Washington en stond erom bekend patriotten te inspireren om de hoop op hun zaak niet te verliezen.

Afro-Amerikanen dienden ook als spionnen. James Armistead was een tot slaaf gemaakte man in Virginia die door zijn slaaf werd aangeboden om de markies de Lafayette als spion te helpen. Armistead werkte als dubbelagent en gaf waardevolle informatie aan de Amerikanen over de Britse plannen en misleidende informatie aan de Britten die hem vertrouwden. Zijn informatie leidde tot de overwinning in de Slag om Yorktown. Maar Armistead werd gedwongen terug te keren naar de slavernij. Hij verzocht het Congres verscheidene jaren om zijn vrijheid. Ten slotte schreef de markies de Lafayette namens Armistead een brief aan het Congres en in 1787 kreeg Armistead vrijheid. Armistead nam Lafayette formeel op in zijn naam als dankbaarheid en werd James Armistead Lafayette.

Inheemse Amerikanen in de Amerikaanse Revolutie

De inheemse volkeren van Noord-Amerika hadden lang te maken gehad met conflicten, de dood en verwijdering van hun land door toedoen van de Amerikaanse kolonisten. Toen de revolutie uitbrak, wilden velen neutraal blijven, uit angst dat ze al te veel hadden verloren. Ze begrepen de ruzies tussen de Britse regering en haar Amerikaanse onderdanen niet en wilden er niet tussen komen. Maar het was moeilijk neutraal te blijven. De Britten en Amerikanen streden elk om hun hulp, terwijl ze soms ook inheemse Amerikaanse dorpen decimeerden die voedsel en voorraden innamen, wat leidde tot wijdverspreide honger en ontberingen.

Veel indianen vreesden dat een Amerikaanse overwinning ervoor zou zorgen dat de kolonisten zich naar het westen zouden vestigen en hun land verder zouden binnendringen. Hierdoor sloten de meeste First Nations zich aan bij de Britten. De Cherokees, Creeks en anderen in het zuiden, samen met de Iroquois Confederacy ( Haudenosaunee ) in het noorden, boden cruciale hulp aan de Britten die niet vertrouwd waren met het landschap. De oorlog brak de eeuwenoude Grote Vrede van de Haudenosaunee met de Mohawk, Onondaga, Cayuga en Seneca die bondgenootschappen gingen sluiten met de Britten en de Oneida en Tuscarora die de Amerikanen hielpen. Mohawk-leiders Joseph Brant (Thayendanegea) en zijn zus Molly Brant (Degonwadonti) gebruikten hun grote invloed om de Iroquois Confederatie te overtuigen de Britten te steunen en waardevolle hulp te bieden. Toen de oorlog voorbij was, vluchtten Joseph en Molly Brant naar Canada en kregen ze een pensioen voor hun dienst aan de Kroon.

De Oneida en Tuscarora braken met de Iroquois Confederacy en steunden de Amerikanen door samen met de Stockbridge van Massachusetts te helpen bij verkenningen en invallen. Chief Guyashuta van de Ohio Senecas, Chief Cornstalk van de Shawnees en Chief White Eyes van de Delawares probeerden vrede te bewaren met de Amerikanen, maar hun naties schakelden hun loyaliteit over om de Britten te steunen nadat Amerikaanse soldaten Chief Cornstalk in 1777 hadden gedood, Chief White Eyes in 1778 , en slachtte in 1782 een dorp van vreedzame Moravische indianen in Delaware zonder reden af.

In 1783 werd het Verdrag van Parijs ondertekend met de Britten, waarbij de 13 koloniën en het land ten westen van de rivier de Mississippi werden overgegeven en waarbij de indianen die daar woonden, werden genegeerd. Sommige indianen die de Britten hielpen vluchtten naar Canada, terwijl anderen bleven vechten om de betrekkingen met de Amerikanen te herwinnen en zo hun land te behouden. De nieuwe Verenigde Staten bleven zich westwaarts uitbreiden en veroverden indiaanse landerijen bij verdrag en met geweld, ongeacht wie ze tijdens de oorlog hadden gesteund.

Essentiële vragen voor de Amerikaanse revolutie

1. Welke Britse acties maakten de kolonisten in de 18e eeuw boos?
2. Wat waren de argumenten voor en tegen koloniale onafhankelijkheid van Groot-Brittannië?
3. Hoe wonnen de kolonisten de Amerikaanse revolutie?
4. Wie waren enkele belangrijke patriotten uit de Amerikaanse revolutie en wat waren hun bijdragen?
5. Wie waren enkele belangrijke loyalisten uit de Amerikaanse revolutie en wat waren hun bijdragen?
6. Wat waren enkele bijdragen en perspectieven van vrouwen, Afro-Amerikanen en indianen tijdens de Revolutionaire Oorlog?

Aanvullende informatie en lessen

Sommige van deze lesplannen en activiteiten zijn gericht op oudere leerlingen, maar ze kunnen een goede referentie zijn voor docenten, en activiteiten kunnen naar wens worden aangepast voor jongere leerlingen.

• De 13 koloniën
• De Franse en Indiase oorlog
• Gebeurtenissen die leidden tot de Amerikaanse revolutie
• Common Sense door Thomas Paine
• De onafhankelijkheidsverklaring
• De Amerikaanse revolutie
• De constitutionele conventie