Voedselketens en Webs

Voedselketens

Activiteit Bekijken

Woordenschat

Activiteit Bekijken

Discussie Starter

Activiteit Bekijken

Voedsel Webben

Activiteit Bekijken

Achtergrondinformatie over voedselketens en voedselwebben

Elke voedselketen begint met energie van de zon. Groene planten zijn autotroof, wat betekent dat ze hun eigen voedsel maken met behulp van een chemische reactie die fotosynthese wordt genoemd . Tijdens fotosynthese nemen planten koolstofdioxide uit de lucht en water uit de grond via hun wortels, die reageren om glucose en zuurstof te produceren.

De woordvergelijking voor deze reactie is kooldioxide + water → glucose + zuurstof
De symboolvergelijking is 6CO ₂ + 6H ₂ O → C ₆ H ₁₂ O ₆ + 6O ₂

De glucose die planten maken, wordt gebruikt voor de ademhaling en kan ook worden opgeslagen, vaak als zetmeel. Wanneer de plant wordt geconsumeerd door een ander levend wezen, wordt een deel van deze opgeslagen energie doorgegeven. Energie gaat op elk trofisch niveau verloren, omdat niet alle energie wordt gebruikt voor groei en opgeslagen in het levende wezen. Een deel van de energie wordt gebruikt voor ademhaling en andere levensprocessen, zodat deze energie uiteindelijk als warmte in de atmosfeer wordt vrijgegeven. Een deel van de energie in het voedsel gaat verloren als afval, zoals uitwerpselen. Hoe korter de voedselketen, des te efficiënter is de energieoverdracht en gaat er minder energie verloren aan het milieu.

Een levend wezen dat fotosynthetiseert, wordt een producent genoemd. Op het land is dit normaal gesproken een groene plant. In de oceanen is de producent zeewier of fytoplankton, dit zijn microscopische organismen die de energie van de zon gebruiken om voedsel te creëren. Voedselketens eindigen in bacteriën die ontleders worden genoemd, die de chemische energie uit de overblijfselen van levende wezens halen. Ze zijn de manier van recycleren van de natuur en zonder hen zou de planeet een stuk slordiger zijn. In elke habitat is er een topdoder, die een goed aangepaste moordmachine is.

Neem dit voorbeeld voedselketen: gras → rups → mus → havik. Het gras is de producent ; het is een groene plant die fotosynthese gebruikt om glucose te maken. De rups is de primaire consument . Het is een herbivoor die alleen planten eet. Het volgende dier in de voedselketen is de mus. De mus is een alleseter, wat betekent dat het zijn voedingsstoffen krijgt van zowel planten als dieren, en het wordt de secundaire consument genoemd . De mus is prooi voor de havik. De havik is een roofdier. Hij is goed aangepast aan zijn taak, omdat hij een ongelooflijk gezichtsvermogen heeft waardoor hij zijn prooi van ver kan zien. Met zijn scherpe klauwen grijpt hij zijn prooi in de lucht. De havik is het toproofdier , wat betekent dat er geen ander dier erboven in de voedselketen zit.

De populaties van deze dieren zijn allemaal met elkaar verbonden. Als er een jaar droogte is en de hoeveelheid gras afneemt, kan het aantal rupsen worden beïnvloed. Als het aantal rupsen afneemt, kan dit het aantal mussen beïnvloeden, wat op zijn beurt het aantal haviken kan beïnvloeden. De pijlen in de voedselketen tonen de stroom van energie van het ene levende wezen naar het andere. Ze wijzen van het organisme dat wordt gegeten naar de voeder. Naast de overdracht van energie en materie van het ene organisme naar het andere, zijn er niet-levende delen van een ecosysteem die materie kunnen leveren aan levende dingen, zoals lucht, water en mineralen.

Ecosystemen zijn enorm en dieren bestaan zelden in een enkele voedselketen. Weinig dieren eten zelden slechts één soort voedsel; in plaats daarvan halen ze hun voedingsstoffen uit verschillende bronnen. Dit varieert ook afhankelijk van de tijd van het jaar en de locatie van het dier. Een vos in het noorden van Alaska zal ander voedsel eten dan een vos in Massachusetts. Voedselwebben zijn een meer accurate manier om de energiestroom van het ene levende wezen naar het andere te laten zien. Meer gecompliceerde voedingsrelaties kunnen worden weergegeven als voedselwebben met verschillende trofische niveaus. Studenten moeten in staat zijn om de grenzen te definiëren van het ecosysteem dat ze beschrijven wanneer ze voedselwebben maken. Beschrijft hun model bijvoorbeeld het ecosysteem van een deel van een bos of een heel bos?

De Next Generation Science Standards benadrukken het belang om studenten modellen te laten ontwikkelen en gebruiken om fenomenen te begrijpen. In de echte wereld zullen wetenschappers modellen maken om hun begrip van een systeem of een deel van een systeem te helpen. In de wetenschap worden modellen gebruikt om voorspellingen te doen en ideeën of gegevens aan andere mensen te communiceren. Er zijn een aantal activiteiten in deze lesplannen die zich op die specifieke vaardigheid richten. Studenten zullen gemakkelijk in staat zijn om hun eigen modellen te maken om te beschrijven hoe materie wordt gecirculeerd en energie stroomt tussen levende en niet-levende delen van een ecosysteem. Dit biedt u een geweldige gelegenheid om de beperkingen van het gebruik van modellen te bespreken, waardoor studenten de mogelijkheid hebben om ze te evalueren en te verfijnen.

Zie de lesplannen voor de koolstofcyclus voor meer informatie over hoe koolstof wordt gecirculeerd tussen de biosfeer, de atmosfeer, de hydrosfeer en de geosfeer.

Essentiële vragen voor voedselketens en voedselwebben

1. Hoe wordt energie overgedragen van het ene dier op het andere?
2. Waarom gaan voedselketens zelden over vier trofische niveaus?
3. Waarom beginnen alle voedselketens met iets dat fotosynthetiseert?