Mülteciden Favori Alıntı

Öğrencilerin kitaptan en sevdikleri alıntıyı veya sahneyi seçmeleri, hikayenin hangi bölümlerinin kişisel düzeyde kendilerinde yankı uyandırdığını ifade etmelerini sağlar. Bu şekilde, öğrenciler, karakterleri ve gelişimlerini veya romanın temalarını anlamalarını gösteren bir metin-kendi kendine bağlantı kuruyorlar. Öğrenciler daha sonra hikaye tahtalarını paylaşabilir ve alıntıların kendileri için ne anlama geldiği hakkında kısa bir tartışma yapabilirler.

Bazı öğrenciler sonunda aynı alıntıyı veya sahneyi seçebilir, ancak farklı bakış açılarına sahip olabilir. Bu, öğrencilerin kendi bakış açılarına ve kişisel deneyimlerine dayanarak aynı satırları nasıl aynı şekilde okuyamayacağına dair öğrenciler için her zaman ilginçtir ve bir tartışma başlatabilir.

Mültecilikten Tırnaklar / Perde örnekleri

Mahmud Bişara görünmezdi ve tam da öyle istiyordu. Görünmez olmak, nasıl hayatta kaldığıydı. "

O üniformayı giymek erkekleri canavarlara dönüştürdü. Josef bunun olduğunu görmüştü. "

O adamdan nefret ediyordu. Ondan Yahudilere yaptığı her şeyden, ama çoğunlukla Hitler'in babasına yaptıklarından dolayı nefret ediyordu. "

Bütün bunlardan St. Louis'de kurtulduklarını sanıyordu. Ama nefret onları burada, okyanusun ortasına kadar takip etmişti. "

"Güvertenin altında farklı bir dünyaydı, diye düşündü Josef. O ve diğer Yahudiler MS St. Louis'de üst güvertelerde yaşadıkları küçük sihirli balonun dışında bir dünya. Burada, destenin altı gerçek dünyaydı. "

"Şimdi her şey ona geri geldi - dualarla birlikte sallanıp mırıldanıyor, Tevrat'ı gemiden çıkarıldığında görmek için boynunu uzatıyor ve ona dokunma şansı bulmayı ve parşömen olarak parmaklarını öpmeyi umuyordu. bir geçit töreninde geldi. Josef teninin ürperdiğini hissetti. Naziler tüm bunları onlardan almıştı ve şimdi o ve gemideki yolcular onu geri alıyorlardı. "

"Naziler güldü ve Josef'in yüzü utançla yanıyordu. Özgür kalmaya çalışarak erkeklerin kollarında mücadele etti. Yakında bir erkek olacağım," dedi Josef onlara. "Altı ay içinde erkek olacağım. ve on bir gün. " Naziler yine güldü. "Altı ay on bir gün!" Brownshirt, "O saydığından değil." dedi. Brownshirt birden ciddileşti. "Belki de baban gibi seni de bir toplama kampına götürmemiz için yeterince yakınsın."

"Isabel, müziğin altındaki klişeyi dinliyordu, Küba müziği içindeki, kendisi dışında herkesin duyduğu gizemli gizli ritmi dinliyordu. Derinin altındaki bir kalp atışı gibi, normal atımın tepesinde uzanan düzensiz bir ritim. Yapabildiği gibi dene , hiç duymamıştı, hiç hissetmemişti. Şimdi kendi müziğinde Küba'nın kalp atışlarını duymaya çalışırken dikkatle dinliyordu. "

"Isabel, ABD'de herkesin dört gözle bekledikleri şeyleri listeledikçe dinledi. Kıyafetler, yiyecekler, sporlar, filmler, seyahat, okul, fırsatlar. Hepsi kulağa çok güzel geliyordu ama işin aslına gelince, hepsi Isabel gerçekten aranan, kendisi ve ailesinin birlikte ve mutlu olabileceği bir yerdi "

"Hiçbir zaman klavuzu saymayı başaramamıştı, ama her zaman sonunda ona geleceğini varsaymıştı. Memleketinin ritminin bir gün ruhuna sırlarını fısıldayacağını. Ama şimdi bunu hiç duyacak mıydı? Trompetini takas etmek gibi? , gerçekten ona ait olan tek şeyi - müziğini - ailesini bir arada tutma şansı ile değiştirmiş miydi? "

"Lütfen!" Mahmud ağladı. Adamın parmaklarıyla savaşırken ve sandala asılırken hıçkıra ağladı. "Lütfen bizi de yanınıza alın!" "Hayır! Oda yok!" "En azından kız kardeşimi al!" Mahmud yalvardı. O bir bebek. Hiç yer kaplamaz! "

"Mahmud, bu iki çocuğun, tanımadığı bir oğlan olan ekmekle çocuğa saldırmasını izledi. Öfke, öfke, sempati kıpırtılarını hissetti. Nefesi hızlı ve derin geldi ve elleri yumruklara sıkıştı. "Bir şeyler yapmalıyım," diye fısıldadı. Ama daha iyi biliyordu. Baş aşağı, kapüşonlu yukarı, gözler yerde. İşin püf noktası görünmez olmaktı. Karışmak. Ortadan kaybol. "

Bunun yerine, Herr Meier, üzerinde Yahudi erkeklerin ve kadınların yüzlerinin ve profillerinin bulunduğu bir ekranı indirdi ve Josef'i gerçek bir Alman'ı bir Yahudiden nasıl ayırt edileceğine dair bir örnek olarak kullanmaya başladı. Josef'i şu yöne çevirdi ve şu noktaya işaret etti: burnunun kıvrımı, çenesinin eğikliği. Josef, o utancın sıcaklığını, bir hayvanmış gibi konuşulmanın aşağılamasını yeniden hissetti. Bir örnek. İnsanlık dışı bir şey. "

"Etraflarında insanlar gri toz ve kanla kaplı sokaklara kaçtı. Sirenler çalmadı. Yaralılara yardım için ambulans gelmedi. Olay yerine polis arabası ya da acil durum ekibi aceleyle gelmedi. Hiç kimse kalmadı."

"Mahmud çığlık attı. Bir savaş jetinden daha yüksek sesle uludu ve ailesi ona susmasını bile söylemedi. Yakındaki evlerde ışıklar yandı ve insanlar gürültüye bakarken perdeler kıpırdandı. Mahmud'un annesi gözyaşlarına boğuldu ve Babası taşıdığı can yeleklerini yere bıraktı. Kaçakçı onlara teknelerinin bu gece ayrılmayacağını söylemişti. "Bugün tekne yok. Yarın. Yarın" Mahmud'un babasına söylemişti. "

"Birdenbire Josef ne yapması gerektiğini gördü. Babasının yüzüne tokat attı. Babası şaşkınlıkla sendeledi ve Josef de babası baktığı kadar şok oldu. Josef az önce yaptığına inanamadı. Altı aylar önce, bırakın babasını, herhangi bir yetişkine vurmayı hayal bile edemezdi. Babası onu böyle saygısızlıktan cezalandırırdı. Ama son altı ay içinde Josef ve babası yer değiştirmişlerdi. çocuk ve Josef yetişkindi. "

"Teşekkür ederim! Teşekkür ederim!" Isabel ağladı. Bu insanlara karşı kalbi minnettarlıkla ağrıyordu. Her birinden bir anlık şefkat, annesi ve küçük saldaki herkes için ölüm ile hayatta kalma arasındaki fark anlamına gelebilir. "

"Tatilciler seslerini düşürdüler ve Mahmud onların söylediklerini anlamasa da sözlerindeki tiksintiyi işitebiliyordu. Turistlerin bunun için para ödediği bir şey değildi. Tatilde olmaları, antik dönemleri görmeleri gerekiyordu. harabeler ve güzel Yunan sahilleri, pisliklerin üzerinden adım atmayan, dua eden mülteciler. Bizi sadece yapmamızı istemedikleri bir şeyi yaptığımızda görüyorlar, dedi Mahmud.

Memur Padron tekrar, Kalbimin derinliklerinden yakında inmeni diliyorum, Küçük Adam, dedi. "Üzgünüm. Ben sadece işimi yapıyorum. " Josef, Memur Padron'un gözlerinin derinliklerine baktı, bir miktar yardım işareti, biraz da sempati arıyordu. Memur Padron başka yere baktı. "

"Biz suçlu değiliz!" Hücredeki diğer adamlardan biri ona bağırdı. Biz iç savaş istemedik! Evlerimizden çıkmak istemedik! " başka bir adam bağırdı. Biz mülteciyiz! Mahmud, artık sessiz kalamayacak şekilde bağırdı. "Yardıma ihtiyacımız var!"

Görmüyor musun? Lito dedi. Gemideki Yahudi halkı, tıpkı bizim gibi sığınma arıyordu. Hitler'den saklanacak bir yere ihtiyaçları vardı. Nazilerden. Mañana, onlara anlattık. Mañana'ya girmenize izin vereceğiz. Ama biz asla yapmadık. " Lito şimdi perişan bir halde ağlıyordu. Onları Avrupa'ya, Hitler'e ve Holokost'a geri gönderdik. Ölümlerine geri dönüyorlar. Onları geri çevirdiğimiz için kaç tanesi öldü? Sadece işimi yaptığım için mi? "

Görünür veya görünmez olsanız da, her şey diğer insanların size nasıl tepki verdiğiyle ilgiliydi. Her iki şekilde de iyi ve kötü şeyler oldu. Görünmez olsaydın, kötü insanlar sana zarar veremezdi, bu doğruydu. Ama iyi insanlar da sana yardım edemezdi. "

"Sonunda koca sayıyordu. Lito yanılıyordu. Bunu duymak için Havana'da olması gerekmiyordu. Hissetmek için. Küba'yı Miami'ye getirmişti."

"Onun hakkında pek bir şey hatırlamıyorum, ama her zaman yetişkin olmak istediğini hatırlıyorum." Oyunlar için zamanım yok, "derdi." Artık bir erkeğim. " Ve o askerler birimizin serbest kalabileceğini ve diğerinin toplama kampına götürüleceğini söylediğinde Josef, "Beni götür" dedi. Kardeşim, sadece bir çocuk, sonunda bir erkek oluyor. "

Yaşındaki çocuk için üzüntüyle doluydu. Ruthie'nin yaşayabilmesi için ölen çocuk. Ancak Mahmud da minnettarlıkla doluydu. Josef, Ruthie'nin yaşayabilmesi için ölmüştü ve bir gün Mahmud ve ailesini evine kabul etti. "