Japanse Amerikaanse Opsluiting in WO II

Tijdlijn

Activiteit Bekijken

Schrijf me

Activiteit Bekijken

Woordenschat

Activiteit Bekijken

5 Ws en H

Activiteit Bekijken

Weg Naar Activisme

Activiteit Bekijken

Japanse internering in WO II

Het racistische beleid om Japanse Amerikanen met geweld naar concentratiekampen te verwijderen werd uitgevaardigd door Franklin D. Roosevelt, die op 19 februari 1942 Executive Order 9066 ondertekende. Het werd bevolen drie maanden nadat Pearl Harbor door Japan was gebombardeerd. Het was een oorlogsdaad die de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog stortte, waar ze op twee fronten vochten: Europa en Japan. De hysterie van het anti-Japanse sentiment werd aangewakkerd door decennia van anti-Aziatisch racisme en door racistische wetten en beleid. Vóór 1942 hadden de Verenigde Staten een lange geschiedenis van het uitsluiten van Aziatische immigranten, het ontzeggen van het volledige burgerschap aan mensen van Aziatische afkomst, een anti-Aziatisch huisvestingsbeleid en haatmisdrijven. Ondanks deze obstakels woonden en bloeiden er aan het begin van de oorlog honderdduizenden Japanse Amerikanen in de Verenigde Staten en Hawaï, met gezinnen, boerderijen en bedrijven. Executive Order 9066 gaf het leger uitgebreide bevoegdheden om inwoners van de westkust, waaronder Washington, Oregon, Californië en zuidelijk Arizona, te 'uitsluiten'. Japanse Amerikanen die in dit gebied woonden, werden gedwongen hun huizen te verlaten. Ze kregen slechts enkele dagen van tevoren de tijd om te vertrekken, wat betekende dat ze maar heel weinig tijd hadden om hun huizen, boerderijen, bedrijven en bezittingen te verkopen. Het korte tijdsbestek betekende dat dingen veel minder werden verkocht dan hun waarde, wat gezinnen financieel verwoestte.

Afgezien van het verlies van hun levensonderhoud en bezittingen, verloren Japanse Amerikanen hun vrijheid. Ze werden in treinen gedwongen die hen naar verre ‘detentiecentra’ en concentratiekampen brachten. De kampen hadden schamele faciliteiten. Sommige waren omgebouwde paardenstallen op renbanen, terwijl andere niet-geïsoleerde kazernes waren. Er waren tien grote kampen die gedurende de oorlog van 1942 tot 1945 ongeveer 120.000 Japanse Amerikanen huisvestten. De woningen waren krap en ziekten verspreidden zich snel. Velen waren in de woestijn met extreme hitte of kou. De kampen waren omgeven door prikkeldraad, wachttorens en bewakers met machinegeweren. Iedereen die probeerde te ontsnappen, kon worden neergeschoten en sommigen werden gedood.

Toen de oorlog voorbij was, hadden veel Japanse Amerikanen geen plek om naartoe te gaan en geen middelen. Ze moesten hun leven weer opbouwen temidden van armoede en racisme. Meer dan 40 jaar na de opsluiting in 1988, bood president Ronald Regan een formele verontschuldiging en herstelbetalingen uit aan de getroffenen. In zijn toespraak zei hij: "We komen hier vandaag bijeen om een ernstige fout recht te zetten. Meer dan 40 jaar geleden, kort na het bombardement op Pearl Harbor, werden 120.000 mensen van Japanse afkomst die in de Verenigde Staten woonden, met geweld uit hun huizen verwijderd en geplaatst. in geïmproviseerde interneringskampen. Deze actie werd ondernomen zonder proces, zonder jury. Het was uitsluitend gebaseerd op ras, want deze 120.000 waren Amerikanen van Japanse afkomst. " Het is zo belangrijk dat studenten leren over onrecht uit ons verleden om ervoor te zorgen dat ze nooit worden vergeten of herhaald.

Leraren kunnen WO II-foto's, mondelinge geschiedenissen en persoonlijke verslagen / memoires van Japanse Amerikanen gebruiken om te leren hoe hun leven voor altijd werd beïnvloed door de gedwongen evacuatie die werd opgelegd door Executive Order 9066. Drie nuttige bronnen zijn onder meer de boeken Write to Me van Cynthia Grady, Fred Korematsu spreekt zich uit door Laura Atkins en Stan Yogi, en They Called Us Enemy door George Takei.

Het boek Write to Me van Cynthia Grady, vertelt het waargebeurde verhaal van Clara Breed, een bibliothecaris in San Diego, en de Japans-Amerikaanse families waarvoor ze pleitte tijdens hun opsluiting tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een meeslepende kijk op de travestie van gerechtigheid die door de Amerikaanse regering werd gepleegd tegen Japanse Amerikanen. Studenten zullen empathie voelen voor de jonge kinderen die brieven schrijven aan Miss Breed over hun ervaringen terwijl ze de prachtige illustraties bestuderen en leren over dit vaak vergeten en belangrijke hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis.

Fred Korematsu Speaks Up is deels informatieve tekst met tijdlijnen en primaire bronnen en deels kleurrijke memoires van Fred Korematsu, een in Amerika geboren jongeman van Japanse afkomst die in 1942 in de San Francisco Bay woonde. Hij was 23 jaar oud en werkte als een lasser. Fred wilde zich niet houden aan het bevel om zich te melden in gevangenkampen, en daarmee werd hij gearresteerd. Fred riep de hulp in van de ACLU (American Civil Liberties Union) om zijn rechten te doen gelden. Hij klaagde de regering van de Verenigde Staten aan omdat hij Amerikaans staatsburger was en het recht had om in vrede te leven waar hij maar wilde. De zaak ging naar het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten en werd verworpen. Het Hof oordeelde dat het opsluiten van Japanse Amerikanen tijdens de oorlog "met het oog op militaire noodzaak" in feite grondwettelijk was. Dit was een aanfluiting van gerechtigheid. In zijn afwijkende mening stelde rechter Frank Murphy dat het opsluiten van Japanse Amerikanen 'over de rand van de constitutionele macht gaat en in de lelijke afgrond van racisme terechtkomt ... Ik ben het daarom niet eens met deze legalisering van racisme. Rassendiscriminatie in welke vorm dan ook en in welke graad dan ook heeft geen enkel gerechtvaardigd aandeel in onze democratische manier van leven. Het is in elke omgeving onaantrekkelijk, maar het is volkomen walgelijk onder een vrij volk dat de principes heeft omarmd die zijn uiteengezet in de grondwet van de Verenigde Staten. ' In 1984 werd de veroordeling van Fred Korematsu vernietigd en in 1998 kende president Bill Clinton Korematsu de Presidential Medal of Freedom toe, de hoogste burgerlijke onderscheiding van de Verenigde Staten.

Het boek They Called Us Enemy van George Takei, bekend van Star Trek, is een spannende graphic novel die het waargebeurde verhaal vertelt van Takei's ervaring met zijn opsluiting als kind samen met zijn gezin. Het is een aangrijpende memoires en een intieme kijk op de concentratiekampen, die studenten niet alleen met plezier zullen lezen, maar ook zullen wegkomen met een beter begrip van de effecten die opsluiting had op kinderen en gezinnen. Studenten zullen de geneugten, het verdriet en de onmetelijke veerkracht achter het prikkeldraad zien. George Takei is een acteur, activist en voorstander van LGBTQ-rechten. Hij richtte het Japanese American History Museum op en geeft vaak lezingen en spreekt over zijn ervaringen in het opsluitingskamp. Takei gebruikt dit perspectief ook om te vechten tegen racistisch beleid dat gericht is op elke etnische of raciale groep, in het bijzonder moslims van vandaag.

Essentiële vragen voor Japanse Amerikaanse opsluiting tijdens WO II

1. Welke invloed hadden de gedwongen evacuatie en opsluiting van Japanse Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog op hun leven?
2. Wat zou u doen als u en uw gezin plotseling van uw huis, school en levensonderhoud werden gedwongen om in een concentratiekamp te leven?
3. Was de internering van Japanse Amerikanen een machtsmisbruik door de FDR of een essentiële handeling om Amerika te beschermen?
4. Wat zijn enkele voorbeelden van vooroordelen en onrecht in de wereld van vandaag? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat dergelijke travesties van gerechtigheid, zoals wat tegen Japanse Amerikanen werd gepleegd, nooit meer gebeuren?