Favoriete scène uit Wringer

Door leerlingen een favoriet citaat of favoriete scène uit het boek te laten kiezen, kunnen ze op persoonlijk niveau uitdrukken welke delen van het verhaal hen aanspraken. Op deze manier maken studenten een tekst-naar-zelf-verbinding die hun begrip van de personages en hun ontwikkeling of de thema's van de roman laat zien. Studenten kunnen achteraf hun storyboards delen en een korte discussie voeren over wat de citaten voor hen betekenen.

Sommige studenten kunnen uiteindelijk hetzelfde citaat kiezen, maar hebben verschillende perspectieven. Dit is altijd interessant voor studenten om te zien en kan een discussie openen over hoe niet iedereen dezelfde regels op dezelfde manier kan lezen op basis van hun eigen perspectieven en persoonlijke ervaringen.

Voorbeelden van citaten van Wringer

“Hij wilde geen wringer zijn. Dit was een van de eerste dingen die hij over zichzelf had geleerd. Hij kon niet precies zeggen wanneer hij het hoorde, maar het was erg vroeg. En meer dan vroeg was het diep van binnen. In de maag, als honger.”

“Voorlopig vroeg hij zich af of hij The Treatment zou krijgen, maar hij duwde die gedachte opzij. Hij werd hebberig. Hij was al gezegend genoeg voor één dag.”

"Het had geen zin meer te zeggen, zinloos om te zeggen, ik vind hun cadeautjes net zo leuk als die van jou, omdat ze het zelf hebben gedaan. Dat betekent iets. Het betekent dat we je huis zijn binnengekomen. We hebben je een sigarenpeuk gegeven. van ons."

"...plotseling werd het zonlicht even weggeknipt, alsof er een bladzijde was omgeslagen voor een gloeilamp."

“Doordeweeks zei zijn vader veel, meestal met zijn handen. Hij wreef over Palmers haar en kneep in zijn schouder en trok aan zijn shirt en kietelde zijn ribben en trok hem naar achteren met een vinger in de achterzak van zijn spijkerbroek en streek lichtjes met zijn vingertoppen langs de zijkant van zijn nek terwijl hij stopte en met vrienden praatte . Elk van deze dingen had een andere betekenis voor Palmer en toch hetzelfde - een taal die niet werd geleerd, van woorden die niet werden gehoord, die op een warme, wachtende plek ver onder zijn oren kwamen slapen.'

“Duiven doden en uit hun lijden verlossen, weigerde koppig hetzelfde te betekenen. Palmer dacht aan ellende en het leek hem dat een jachtgeweer niet de enige manier was om er een einde aan te maken. Als Palmer zich bijvoorbeeld ellendig voelde, hield zijn moeder of vader hem tegen zich aan en veegde hij zijn tranen af. Toen Palmer's moeder of vader hem uit zijn lijden verlost, schoten ze hem niet neer, ze boden hem een koekje aan. Waarom brachten de mensen dan op Duivendag wapens mee in plaats van koekjes?”

'En voor degenen in de buurt, en uiteindelijk voor Beans zelf, werd het duidelijk dat ze zelfs nu, zelfs zo dichtbij, nog steeds - nog steeds - niet naar hem zou kijken. En toen deed ze het. Zij sprak. Maar de persoon met wie ze sprak was niet Beans. Het was Palmer LaRue. Ze deed een stap achteruit van Beans en liep regelrecht naar Palmer, ging recht voor hem staan en zei: "Waarom doe je me dit aan?" En zomaar, het meisje met de rode jas en de slappe hoed was geen doelwit meer. Ze was Dorothy, ze had tranen in haar ogen en ze zei tegen hem, niet tegen iemand anders, maar tegen hem, tegen Palmer: "Waarom doe je me dit aan?" En hij wist dat ze de laatste weken toch pijn had gehad, en dat hij het was, en niet Beans, die haar het meeste pijn had gedaan.'

"In zekere zin meer gevoeld dan gedacht, voelde hij een verband tussen Nippers afwezigheid en Dorothy's woorden, die hem onophoudelijk hadden achtervolgd."

"Ze schieten ze neer." Dorothy Gruzik bewoog lange tijd niet. Het leek alsof ze wachtte tot er regen in haar mond zou vallen. Toen ze eindelijk haar ogen weer op Palmer richtte, wenste hij dat hij er niet was. "Wat?" ze zei. 'Ze schieten ze neer,' herhaalde hij, en de woorden waren stoffig en bitter op zijn tong. Er leek maar één manier om van de slechte smaak af te komen, en dat was zijn mond uit te spoelen met steeds meer woorden.”

“Toen begon hij de grauwe en zure geur te ruiken, zelfs als zijn vader er niet was, zelfs toen Duivendag voorbij was. Het kan 's morgens gebeuren als hij op school zit, of 's avonds als hij in bed ligt. Het kon zelfs midden in de winter op de schoot van zijn vader gebeuren, als het geweer al maanden op slot had gezeten. De geur zou zeker op zijn verjaardag komen. Het heeft zijn verjaardag niet verpest, net als zijn vaders schoot niet bederven, maar het heeft die dingen veranderd, zodat ze niet meer zo goed aanvoelden als voorheen.”

'Het volgende dat hij wist, werd hij uit bed en op zijn voeten gesleurd. 'Kom op,' fluisterde Beans, 'we moeten ergens heen.' Het kwam niet in Palmer op om niet mee te gaan. Toen de schok voorbij was, realiseerde hij zich wat een eer hem was verleend. Stel je voor: een maand geleden negeerden deze jongens hem behalve om hem te plagen; nu sloop ze zijn huis binnen en kropen bij hem in bed. Palmer La Rue. Verbazingwekkend!"

“Hij vond het heerlijk om ze met zijn verjaardagscadeau te zien spelen. Elke dreun van een voet zei: We trappen tegen je voetbal. Wij vinden jou leuk. Je bent een van ons."

Wiens trek, in tegenstelling tot die van Beans, zachtmoedig was, niet gemeen. Die liep met Beans and Mutto. Wie deden wat ze deden. Maar was anders.”

'In de volslagen duisternis voelde hij dat hij niets anders was dan oren en vingertoppen. Hij voelde Nippers hartslag, die als een kleine scooter achter de ribben van de tandenstoker wegzakte. Twee kamers verder voelde hij de koude, gouden blik van de trofeeduif. De stilte van het huis 's nachts was niet totaal. Ergens tikte een klok. Er kwamen gekraak en gekraak uit nabije en verre hoeken, alsof het huis trilde in een eigen slaap.'

"De ondergaande zon leek zijn stroperige licht over de korstige sneeuw te hebben geschept, zodat gewone huisdelen en achtertuinen op dit vervagende moment een spectaculair frambozendessert leken."

'Henry staarde naar de lucht. Palmer zag Henry voor wat hij was: een gevangene, sterk genoeg om hem te waarschuwen voor gisteravond, maar te zwak om iets anders te doen dan Beans volgen. Hij zag in Henry iets van zichzelf, en erger nog, wat hij kon worden.”

'Dezelfde oude Dorothy aan de overkant van de straat die hij zijn hele leven kende. En toch, op de een of andere manier, niet dezelfde oude Dorothy. Hoewel ze er nog hetzelfde uitzag als altijd, zag Palmer de laatste tijd iets anders in haar. Wat het ook was, het registreerde zich niet in zijn ogen maar in zijn gevoelens, en was hem het duidelijkst bekend door zijn afwezigheid in het gezelschap van iemand anders dan haar. Het gaf hem het gevoel dat hij zweefde.”

“...hij vertelde haar keer op keer dat hij dat niet deed, hij wilde echt geen wringer zijn. Dorothy sprong van het bureau af. Ze liep door de kamer en ging voor Palmer staan en keek hem recht in de ogen. 'Doe het dan niet,' zei ze. Ze liet het zo simpel klinken.”

“De prijs van vrede was hoog geweest: zichzelf uit de bende verbannen, zichzelf uitroepen tot verrader, zijn geliefde huisdier verbannen. Voor zo'n prijs zou een vrede uitstekend moeten zijn. Maar toen Palmer ernaar reikte, het probeerde te proeven, was het er niet.”

"Als het om duiven ging, vertrouwde hij niemand in de stad, behalve misschien Dorothy Gruzik."

"Tijdens het evenement van dit jaar deed zich een onverwachte gebeurtenis voor. Op een bepaald moment in de late namiddag stormde een onbekende jongen het schietveld op en haalde een gewonde duif op. Het schieten werd onmiddellijk stopgezet en de roekeloze jongen, die misschien op zoek was naar een ongewoon huisdier voor zichzelf, werd toegestaan om het terrein met de vogel te verlaten.