Echo Autorstwa Pam Muñoz Ryan

Postacie

Wyświetl Aktywność

Słownictwo

Wyświetl Aktywność

Motywy, Symbole i Motywy

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie Fabuły

Wyświetl Aktywność

Historia Ottona

Wyświetl Aktywność

Historia Friedricha

Wyświetl Aktywność

Historia Mike'a

Wyświetl Aktywność

Historia Bluszczu

Wyświetl Aktywność

Ulubiony Cytat

Wyświetl Aktywność

Ustawienie

Wyświetl Aktywność

Plakat Filmowy

Wyświetl Aktywność

Porównywanie Znaków

Wyświetl Aktywność

Podstawowe pytania dotyczące Echo

1. Kim są główni bohaterowie i jakie wyzwania przed nimi stoją?
2. Jakie symbole i motywy występują w powieści? W jaki sposób symbolika pomaga ci lepiej zrozumieć postacie i ich motywacje?
3. Jakie wątki pojawiają się w powieści?
4. Jakie przesłania, lekcje lub zasady moralne autor stara się przekazać czytelnikowi?
5. W jaki sposób autor wykorzystuje muzykę, aby połączyć bohaterów w całej historii?
6. Czym jest bildungsroman w literaturze i dlaczego ta książka jest tego przykładem?

Podsumowanie echa

Powieść podzielona jest na cztery różne części: historia Ottona pod koniec XIX wieku w Niemczech; Historia Friedricha w 1933 roku w Niemczech; Historia Mike'a w 1935 roku w Pensylwanii; oraz historia Ivy z 1942 roku w południowej Kalifornii.

Prolog: Historia Otto

Echo zaczyna się od młodego chłopca o imieniu Otto bawiącego się w chowanego w Schwarzwaldzie w Niemczech pod koniec XIX wieku. Autor mówi nam, że minęło 50 lat do „wojny, która zakończy wszystkie wojny”, czyli I wojny światowej. Otto ukrywał się przed swoją przyjaciółką Mathilde, w której się podkochuje. Tego dnia kupił od podróżującej kobiety książkę i harmonijkę ustną. Znudzony czekaniem, aż go znajdą, usiadł i zaczął czytać. Książka była baśnią zatytułowaną „13. Harmonijka Ottona Posłańca”. Książka przyciągnęła go, ponieważ w tytule znajdowało się jego imię i nazwisko.

Książka opisuje króla i królową, którzy pragnęli, aby dzieci były następcami tronu. Kiedy jednak królowa urodziła dziewczynkę, straszny i obojętny król wpadł w złość. Następcą tronu mógł być tylko chłopiec, więc uważał, że córka jest bezużyteczna. Potajemnie nakazał położnej zabrać dziecko i powiedział zrozpaczonej królowej, że dziecko zmarło przy porodzie.

Położna była miłą i troskliwą kobietą. Zamiast zostawić bezbronne dziecko wilkom, jak nakazał król, zabrała dziecko do swojej kuzynki, wiedźmy mieszkającej w lesie. Położna wiedziała, że ​​wiedźma nie będzie najlepszą matką, ale uznała, że ​​to o wiele lepsze niż pozostawienie dziecka na śmierć w lesie. Położna przed wyjazdem udzieliła maleństwu specjalnego błogosławieństwa. Powiedziała: „Twój los nie jest jeszcze przesądzony. Nawet w najciemniejszą noc zaświeci gwiazda, zadzwoni dzwonek, a ścieżka zostanie odsłonięta.”

Królowa rodziła jeszcze dwa razy w odstępie dwóch lat. Za każdym razem była to córka i reakcja króla była taka sama. Za każdym razem położna robiła to, co uważała za słuszne: powierzała dzieci wiedźmie i udzielała im specjalnego błogosławieństwa. Czarownica bezdusznie nazywała ich Eins, Zwei i Drei (Raz, Dwa, Trzy).

Otto był tak pochłonięty czytaniem, że kiedy podniósł wzrok znad książki, zdał sobie sprawę, że zgubił się w lesie. Próbując znaleźć drogę, natknął się na trzy dziewczyny. Byli to Eins, Zwei i Drei! Kiedy stwierdził, że to na pewno są dziewczyny z jego książki, poprosili go, aby czytał dalej ich historię.

Trwało to dalej, gdy królowa w końcu urodziła chłopca, podczas gdy Eins, Zwei i Drei zostali pozostawieni, by służyć wiedźmie głęboko w lesie w harówce. Wraz z narodzinami syna król był zachwycony i ogłosił dziecko swoim pierwszym dzieckiem, następcą tronu. Po kilku latach okrutny król zmarł, a Położna w końcu przerwała milczenie na temat trzech sióstr w lesie, opowiadając o tym młodemu księciu koronnemu i jego matce, królowej. Pragnęli zobaczyć dziewczynki i zabrać je do domu, tam, gdzie było ich miejsce. Położna poszła po nie i zaniosła je z powrotem do matki i brata. Ale samolubna wiedźma nie chciała stracić swoich sług. Rzuciła złośliwie klątwę, aby uwięzić Einsa, Zwei i Drei i uniemożliwić im opuszczenie lasu na zawsze! Klątwa mówiła: „Przyprowadził cię posłaniec. Jeden i ten sam musi cię wyprowadzić. Nie możesz odejść w ziemskiej formie. Twoje dusze narodziły się na instrumentach dętych drewnianych. Ratujesz duszę przed Ciemne drzwi śmierci, bo inaczej będziesz tu marnieć coraz bardziej.”

W tym momencie kończy się „13. harmonijka Ottona Posłańca” i pozostawia jedynie puste strony. Eins, Zwei i Drei potwierdzili, że historia jest prawdziwa i że rzeczywiście byli uwięzieni w lesie od czasu klątwy wiedźmy. Wierzą, że harmonijka ustna Ottona była kluczem do ich zbawienia. Każdy z nich gra na harmonijce ustnej, napełniając ją swoją energią. Następnie pomogli Otto w bezpiecznym miejscu. Jego szaleni rodzice znajdują go po wielu godzinach poszukiwań. Choć Otto bezpiecznie wydostał się z lasu, było mu smutno, że nikt nie uwierzył w jego historię. Tylko Matylda mu uwierzyła. Po pewnym czasie, aby zadowolić rodziców, przestał opowiadać historię Einsa, Zwei i Drei, a książkę i harmonijkę odłożył na wiele lat.

Część pierwsza: Historia Friedricha

Friedrich Schmidt urodził się ze znamieniem zajmującym połowę twarzy. Podczas gdy kochający ojciec Friedricha, Martin, zachęcał go do kreatywności i pocieszał go, wprowadzeni w błąd rówieśnicy Friedricha traktowali go okropnie ze względu na jego wygląd. Aby oszczędzić Friedrichowi ich męki, Martin uczył go w domu. Przywiózł także Friedricha jako praktykanta do fabryki Trossingen Harmonica. Pracowali tam Martin i jego brat, jowialny wujek Friedricha Gunter. Pracownicy fabryki byli mili, a Friedrich rozkwitł w tworzeniu harmonijki ustnej, studiach i muzyce. Jednak w 1933 r. wraz z dojściem Hitlera do władzy sytuacja w Niemczech szybko się pogorszyła.

Friedrich kochał muzykę i marzył, aby pewnego dnia zostać wielkim dyrygentem. Zawsze słyszał w myślach muzykę. Było to dla niego pocieszeniem i radością. Kiedy jednak w szaleństwie dyrygował niewidzialną orkiestrą, spotkał się z szyderstwami swoich rówieśników. Pewnego dnia Friedrich usłyszał wołającą go harmonijkę ustną z opuszczonego miejsca pracy. Jego wujek Gunter nauczył go grać na harmonijce ustnej i Friedrich widział, że ten instrument jest wyjątkowy. Miał na sobie czerwoną literę M. Każdy, kto słyszał grę Friedricha na harmonijce ustnej, zgodził się, że miała ona szczególnie niezwykłe brzmienie. Za każdym razem, gdy w nią grał, przepełniało go poczucie siły i pewności siebie.

Friedrich grał także na wiolonczeli, podobnie jak jego ojciec, który występował w orkiestrze symfonicznej. Jego siostra Elisabeth grała na pianinie, a rodzinę połączyła muzyka, często grając razem. Jednak gdy Elisabeth kształciła się na pielęgniarkę, ideologia Hitlera poddała ją praniu mózgu, ku wielkiemu przerażeniu jej ojca. Ojciec Friedricha otwarcie wyrażał swój sprzeciw wobec bigoteryjnej, barbarzyńskiej polityki Hitlera. Z tego powodu Martin został aresztowany przez nazistowskie brunatne koszule i wysłany do obozu koncentracyjnego w Dachau! Ludzie w Dauchau byli torturowani i pracowali aż do śmierci. Friedrich i wujek Gunter obmyślili tajny plan jego uwolnienia, a nawet ryzykowali, że zwrócą się do „hitlerytki” Elżbiety o pomoc w uratowaniu ojca. Co zaskakujące, Elisabeth przyszła i potajemnie wysłała Friedrichowi i wujowi Gunterom wystarczającą ilość pieniędzy, aby przekupić strażników w Dachau i zapewnić uwolnienie ich ojca. Friedrich wiedział, że podczas swojej misji ocalenia ojca nie może zabrać niczego wartościowego. Umieścił swoją cenną harmonijkę ustną w pudełku w fabryce harmonijek w Trossingen, aby wysłać ją do klientów gdzieś na świecie. Wszystko było przygotowane na jego ucieczkę, jednak gdy Friedrich wsiadł do pociągu jadącego do Dachau, zauważyli go nazistowscy żołnierze! Kiedy próbowali go aresztować, Friedrich usłyszał w myślach piękną muzykę. Zaczął dziko dyrygować swoją wyimaginowaną orkiestrą! W tym miejscu autorka pozostawia czytelnika w niepewności.

Część druga: Historia Mike'a

Mike Flannery i jego młodszy brat Frankie mieszkali w sierocińcu Bishopa w 1935 roku na obrzeżach Filadelfii. Mieli kochającą matkę, która zmarła, gdy byli młodzi. Następnie wychowywała je życzliwa i muzykalna babcia, aż do chwili, gdy zachorowała. Wysłała ich do Bishopa, bo tam było pianino, na którym mogli grać. Nauczyła Mike'a grać na pianinie, gdy był bardzo młody i był bardzo utalentowany. Jednak Bishop's nie był tym, czym wydawała się ich babcia. Dyrektorką Bishop's była pozbawiona skrupułów i skorumpowana pani Pennyweather. Pani. Pennyweather źle i niesprawiedliwie traktował sieroty. Zamierzała nawet wysłać młodsze sieroty, takie jak młody Frankie, do państwowego sierocińca, w którym panują okropne warunki. Wolała starszych chłopców, którzy mogliby pracować dla pobliskich rolników, aby mogła potajemnie schować do kieszeni zarobione przez nich pieniądze. Mike bał się, że on i Frankie zostaną rozdzieleni, i desperacko starał się trzymać Frankiego z dala od stanowego sierocińca. Niestety, w tamtym czasie nie było zbyt wielu adopcyjnych sierot. Miało to miejsce podczas Wielkiego Kryzysu i dla większości ludzi czasy były szczególnie trudne.

Szczęście Mike'a i Frankie odmieniło się, gdy przybył prawnik, pan Howard, szukając chłopca, który potrafiłby grać na pianinie. Wydawało się to tajemniczą prośbą. Pani Pennyweather założyła, że ​​dzieje się tak dlatego, że zamierza kupić im fortepian, a ona była szczęśliwa, że ​​może zarobić trochę pieniędzy. Mike, będący geniuszem gry na pianinie, grał u boku Frankiego, a obaj chłopcy zachwycili prawnika. Pan Howard ujawnił, że nie jest zainteresowany kupnem fortepianu, ale tak naprawdę chciał adoptować chłopca, który mógłby grać, ponieważ jego pracodawca, pani Sturbridge, sama była emerytowaną pianistką koncertującą i musiała adoptować dziecko. Chłopcy byli bardzo szczęśliwi, że zostali razem adoptowani i zaintrygował ich pomysł bogatej pani Sturbridge. Problem w tym, że kiedy przybyli, pani Sturbridge wydawała się bardzo zaniepokojona tym pomysłem. Okazało się, że mimo wszystko nie chciała ich adoptować.

Pan Howard zapewnił chłopców, że wszystko będzie w porządku. Jednak pani Sturbridge (Eunice) ignorowała chłopców przez tygodnie, pomimo ich największych wysiłków. Państwo Potterowie, gospodarze i gospodynie, pomagali w opiece nad chłopcami. Pan Potter nawet nauczył ich grać na harmonijce ustnej, po tym jak pan Howard kupił im w sklepie wyjątkową harmonijkę ustną. Mike okazał się równie utalentowany na harmonijce ustnej, jak na pianinie. Ilekroć grał na instrumencie, był pełen pewności siebie.

Wreszcie wyszła na jaw prawda, że ​​pani Sturbridge zmuszona była do adopcji chłopców na skutek życzenia zawartego w testamencie jej zmarłego ojca. Straciła tragicznie własnego syna i nadal pogrążyła się w żałobie, dlatego tak niechętnie poznawała chłopców. Mike błagał panią Sturbridge, żeby przynajmniej adoptowała Frankiego. Bał się o Frankiego, gdyby został odesłany do Bishopa, bo wiedział, że pani Pennyweather wyśle ​​go do okropnego państwowego sierocińca. Chociaż nie podobało mu się rozstanie z młodszym bratem, błagał panią Sturbridge, aby otworzyła swoje serce przed Frankiem. Mike powiedział, że weźmie udział w przesłuchaniu do słynnego zespołu grającego na harmonijce ustnej i zamieszka z zespołem, aby pani Sturbridge nie musiała się o niego martwić. Pani. Wyglądało na to, że Sturbridge zgodził się na umowę Mike'a.

Chłopcy zaczęli tworzyć rodzinę, nazywając panią Sturbridge ciotką Eunie. Znów grała nawet na pianinie, czego zaprzestała po śmierci syna. Mike wziął udział w przesłuchaniu do zespołu harmonijkowego i zaimponował im swoim talentem. Zanim jednak otrzymał wyniki, znalazł list do Eunice, w którym odwołał adopcję! Mike był zdruzgotany i postanowił uciec z Frankiem w środku nocy, żeby nie zostali rozdzieleni. Podczas próby ucieczki Mike niepokojąco spadł z wysokiego drzewa! Znów czytelnik pozostaje w napięciu, zastanawiając się, co stanie się z Mikiem i Frankiem.

Część trzecia: Historia Ivy

Ivy Maria Lopez mieszkała w Kalifornii z matką, ojcem i bratem Fernando w 1942 roku. Jej rodzice byli rolnikami-migrantami, którzy często przeprowadzali się ze względu na pracę. Kiedy wybuchła II wojna światowa, Fernando poszedł walczyć, a rodzinie bardzo za nim tęskniło. Kolejny szok nastąpił, gdy Ivy usłyszała, że ​​ponownie się przeprowadzają, tym razem na farmę, na której mogą posiadać część ziemi po wygaśnięciu umowy dzierżawy. Jej rodzice byli zachwyceni, ale Ivy była smutna, że ​​opuściła swojego ulubionego nauczyciela, najlepszą przyjaciółkę i możliwość gry w szkolnym zespole i w radiu ze swoją nową, specjalną harmonijką ustną.

Ivy i jej rodzina przeprowadzili się do nowej farmy, którą dzierżawili od rodziny Yamamoto. Yamamotos zostali przymusowo przeniesieni do obozu koncentracyjnego ze względu na swoje japońskie dziedzictwo po wydaniu dekretu wykonawczego 9066. Musieli zostawić wszystko i nosić jedynie małe walizki. Dlatego ich dom, ziemia i cały dobytek pozostały na farmie bez opieki. Pomocne było dla rodziny Lopez opiekowanie się farmą pod ich nieobecność, aby Yamamoto nie stracili majątku. Pomimo okropnych okoliczności rodzina Ivy była wdzięczna za tę szansę.

Kiedy już przyzwyczaili się do codziennych obowiązków na farmie, Ivy nie mogła się doczekać rozpoczęcia szkoły ze swoją nową przyjaciółką i sąsiadką, Susan Ward. Jednak już pierwszego dnia zorientowała się, że ze względu na swoje meksykańskie pochodzenie zmuszona jest chodzić do osobnej szkoły! Białe dzieci dokuczały jej i robiły rasistowskie i ignoranckie uwagi. Ivy była zdruzgotana. Nie rozumiała tej niesprawiedliwości. Jej rodzice przysięgli, że będą walczyć z segregacją wszelkimi możliwymi sposobami.

Tymczasem Susan i Ivy zbliżyły się do siebie, mimo że zostały rozdzielone w ciągu dnia szkolnego. Po szkole grali razem w szkolnym zespole, do którego pozwolono Ivy dołączyć. Ivy zaimponowała wszystkim swoim talentem na harmonijce ustnej. Grając, była pełna przekonania i odwagi.

Ivy dowiedziała się, że Susan miała dwóch braci, którzy walczyli na wojnie, a jeden zginął w akcji. Rodzice Susan wciąż nie mogli pogodzić się ze stratą. Pomimo faktu, że bracia Susan przyjaźnili się z ich sąsiadem Kennym Yamamoto, a nawet razem zaciągali się do wojska, ojciec Susan, pan Ward, był przekonany, że Yamamoto byli w jakiś sposób japońskimi szpiegami. Obwiniał ich o śmierć syna. Nalegał, aby przeszukać dom Yamamoto w poszukiwaniu wskazówek. Jednak zamiast znaleźć oznaki szpiegostwa, pan Ward i Lopezowie znaleźli pokój pełen instrumentów. Przechowywano je na przechowanie dla dziesiątek rodzin pochodzenia japońskiego, które zostały zmuszone do wyjazdu do obozów koncentracyjnych i pozostawienia całego swojego cennego dobytku.

Ivy nadal osiągała doskonałe wyniki w szkole i w zespole, a nauczyciel zachęcał ją do gry na flecie. Kenny Yamamoto, który przebywał na tymczasowym urlopie w wojsku, odwiedził farmę, aby podpisać dokumenty formalizujące umowę dzierżawy Lopeza. Kenny był wdzięczny, że rodzina Lopezów zaopiekuje się farmą pod nieobecność jego rodziny. Kiedy wyjeżdżał, Ivy poczuła się zmuszona dać Kenny'emu specjalną harmonijkę ustną, aby mógł ją zatrzymać na czas jego nieobecności na wojnie. Pewnego dnia, wracając ze szkoły do ​​domu, Ivy i Susan zauważyły ​​pod jej drzwiami posłańca telegramowego. Komunikatory telegramowe oznaczały tylko złe wieści! Zwykle wysyłano ich, aby zaalarmować rodzinę, a żołnierz zginął w bitwie! Ivy modliła się, żeby Fernando miał się dobrze. Po raz trzeci czytelnik zastanawia się nad losem bohaterów.

Część czwarta: Epilog

Część czwarta rozpoczyna się od Friedricha Schmidta wiele lat później, gdy wspomina on wydarzenia tego pamiętnego dnia w Niemczech w pociągu do Dachau. W zamieszaniu pociąg zaczął odjeżdżać ze stacji. Aby uniknąć utknięcia w pociągu, nazistowscy żołnierze wyskoczyli, w cudowny sposób zostawiając Friedricha. Friedrichowi udało się pojechać do Dachau i uratować ojca za łapówkę, którą dała mu Elżbieta. Ojciec Friedricha, Martin, został ciężko pobity i niedożywiony, przez co powrót do zdrowia zajął mu miesiące. W końcu Martin i Friedrich przedostali się do Szwajcarii, gdzie spotkali wujka Gunthera i udało im się przeżyć wojnę.

Friedrich zajmował się muzyką w Szwajcarii i spełnił swoje marzenie o zostaniu wielkim dyrygentem. Pod koniec powieści, w 1951 roku, można go zobaczyć podczas występu w Carnegie Hall w Nowym Jorku. Na widowni dumnie obecni są jego ojciec i wujek Gunter. Wciąż mają nadzieję, że pewnego dnia ponownie połączą się z Elisabeth i wspominają, jak daleko zaszli.

Następnie czytelnik widzi Mike'a Flannery'ego ubranego w smokingu i witającego panią Sturbridge, pana Howarda i Frankiego w Carnegie Hall. Wspomina, że ​​wiele lat temu szczęśliwie uniknął upadku, pozostawiając jedynie zadrapania i siniaki. Okazało się, że pani Sturbridge (ciocia Eunie) rzeczywiście chciała adoptować chłopców. Aby to udowodnić, spaliła list, który znalazł Mike. I nie tylko chciała adoptować Frankiego, ale także Mike'a! Wszyscy zamieszkali razem z panem Howardem oraz państwem Potter i żyli szczęśliwie. Mike dostał się do Harmonica Band i grał z nimi przez rok. Potem postanowił bardziej skoncentrować się na fortepianie i przekazał swoją harmonijkę ustną grupie zbierającej je dla potrzebujących. Mike czuł się w obowiązku przekazać mu specjalną harmonijkę ustną.

Mike nadal realizował swoje marzenie o byciu pianistą koncertowym i po ukończeniu szkoły średniej został przyjęty do prestiżowej szkoły Julliard. Podczas II wojny światowej wstąpił do wojska, ale po odbyciu tournée powrócił do muzyki. Pod koniec tej historii, w 1951 roku, Mike gra solo na fortepianie w Carnegie Hall w Nowym Jorku wraz ze swoją wspierającą rodziną, ciotką Eunie, Frankie i panem Howardem na widowni, którzy go wiwatują.

Następnie czytelnik widzi Ivy jako młodą kobietę przygotowującą się do debiutu na flecie w Carnegie Hall. Wraca myślami do tego przerażającego dnia, kiedy wiele lat temu otrzymała telegram. Jej rodzinę odetchnęła z ulgą, gdy dowiedziała się, że na szczęście Fernando został tylko ranny w akcji. Wrócił do domu z wojny i ostatecznie poślubił nauczycielkę, która pracowała w połączonej szkole, nad której desegregacją ciężko pracowali rodzice Ivy i wiele innych osób. Po wojnie Yamamoto także wrócili do domu i odzyskali swoją farmę. Kenny Yamamoto również cudem przeżył wojnę dzięki szczęśliwej harmonijce ustnej, którą dostał od Ivy! Ivy nadal rozwijała swoją pasję do muzyki i została znakomitą flecistką. Pod koniec tej historii, w 1951 roku, Ivy zostaje nową młodą flecistką w Empire Philharmonic w Nowym Jorku. Daje występ w Carnegie Hall, a na widowni kibicuje jej jej drogi przyjaciel, Kenny Yamamoto.

Wreszcie wracamy do Trossingen pod koniec XIX wieku do Otto. Kiedy dorósł, został wytwórcą harmonijek ustnych w sklepie w Trossingen i wreszcie spełnił swój obowiązek jako „Posłaniec”, przynosząc do sklepu fatalną harmonijkę ustną. Oznaczył go czerwoną literą M i stamtąd harmonijka podróżowała po całym świecie, od Niemiec przez Pensylwanię po Kalifornię i z powrotem. Los chciał, że Eins, Zwei i Drei odzyskali wolność, gdy uratowali Kenny’ego Yamamoto przed śmiercią po tym, jak został ranny na wojnie. Harmonijka ustna powstrzymała kulę przed przebiciem jego serca! Czar wiedźmy został złamany i trzy siostry w końcu spotkały się z matką i bratem. Zostały przemianowane na Arabella, Roswitha i Wilhelminia i odtąd żyły szczęśliwie w otoczeniu kochającej rodziny.