Żywiciel — Deborah Ellis

Mapa Znaków

Wyświetl Aktywność

Słownictwo i Aluzje

Wyświetl Aktywność

Motywy, Symbole i Motywy

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie Fabuły

Wyświetl Aktywność

Ulubiona Scena

Wyświetl Aktywność

Ustawienie

Wyświetl Aktywność

Porównać i Kontrastować

Wyświetl Aktywność

Podsumowanie żywiciela rodziny

Żywiciel chleba został napisany w 2000 roku o życiu w Afganistanie pod rządami talibów pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Odważną bohaterką jest 11-letnia Parvana, która zrobi wszystko, by pomóc swojej rodzinie żyjącej w tragicznych warunkach w stolicy Kabulu. Kiedy Talibowie przejęli kontrolę nad Afganistanem w 1996 roku, nałożyli surowe prawa oparte na ich interpretacji islamu, które zabraniały kobietom wychodzenia z domu bez męskiego opiekuna i zabraniały im chodzenia do szkoły i pracy poza domem. W wieku 11 lat Parvana jest na tyle młoda, że może wyjść na zewnątrz, aby pomóc ojcu i przynieść wodę, mimo że jest dziewczynką, ale musi upewnić się, że jest pokryta czadorem. Jeśli kobieta kiedykolwiek wyjdzie z domu, będzie musiała to zrobić z męskim towarzyszem, nosząc burkę, która w pełni ją zakrywa i utrudnia chodzenie i patrzenie. Kobietom nie wolno chodzić do sklepów, a sklepikarze, jeśli służą kobiecie, ryzykują pobiciem. Ten poziom kontroli sprawia, że kobiety są całkowicie zależne i podporządkowane mężczyznom, nawet w najbardziej podstawowych potrzebach.

Ojciec Parvany uczył w liceum, zanim został ranny w bombardowaniu i stracił część nogi. Z tego powodu Parvana towarzyszy mu poza domem, aby pomóc mu chodzić, na przykład gdy idą na targ, gdzie jej ojciec próbuje sprzedać wszystko, co posiada, aby zarobić wystarczająco dużo pieniędzy na jedzenie. Wskaźnik alfabetyzacji jest bardzo niski w Afganistanie, a ojciec Parvany również wykorzystuje swoje umiejętności do czytania i pisania listów dla ludzi, którzy nie potrafią. Na początku historii matka Parvany, jej 16-letnia siostra Nooria, jej młodsza siostra Maryam i jej młodszy brat Ali zostali zamknięci w swoim małym jednopokojowym mieszkaniu przez półtora roku od przejęcia władzy przez talibów.

Pewnej nocy talibowie wpadają do maleńkiego mieszkania rodziny i siłą porywają ojca Parvany, bijąc rodzinę i niszcząc jej dobytek. Jako osoba wykształcona Talibowie postrzegają ojca Parvany jako zagrożenie dla ich władzy, więc zamykają go bez postawienia zarzutów w trudnych warunkach. Bez niego rodzina jest bezradna, kobietom nie wolno pracować ani wychodzić z domu. Gdy kończy się jedzenie, Parvana podejmuje trudną decyzję o odcięciu włosów, aby mogła się przebrać i udawać chłopca. Jako chłopiec Parvana może swobodnie chodzić po ulicach, kupować artykuły pierwszej potrzeby i wykonywać dorywcze prace, aby związać koniec z końcem. Pewnego dnia Parvana spotyka swoją koleżankę ze szkoły, Shauzię, która również udaje chłopca do pracy dla jej rodziny. Razem sprzedają herbatę i załatwiają sprawunki dla ludzi na targu. Shauzia jest zmuszona pracować dla swojej rodziny, ale nie pozwalają jej na edukację. Marzy o zaoszczędzeniu pieniędzy na podróż nad morze, a stamtąd do Paryża we Francji. Nosi ze sobą zdjęcie pola lawendy i marzy, że pewnego dnia może uciec od życia w Afganistanie. Shauzia i Parvana wykonują całą swoją pracę razem i wspierają się nawzajem po drodze. Wykonują nawet makabryczną i traumatyczną pracę wykopywania ludzkich kości ze zbombardowanych budynków, aby sprzedać je kolekcjonerowi kości. Jak mówi ich przyjaciółka, pani Weera: „To są niezwykłe czasy. Wzywają zwykłych ludzi do robienia niezwykłych rzeczy, aby przetrwać”.

Parvana i Shauzia pracują pewnego dnia, gdy widzą tłumy idące na stadion piłkarski. Myśląc, że mogą sprzedać widzom gumę i papierosy, idą za tłumem do środka. Z przerażeniem odkrywają, że nie jest to mecz piłki nożnej, ale talibowie wymierzający więźniom barbarzyńskie kary poprzez odcięcie im rąk. Po tym, jak była świadkiem takiej brutalności, Parvana przez wiele dni pogrąża się w depresji. Jej matka postanawia, że nadszedł czas, aby rodzina uciekła z Kabulu na północ. Matka Parvany aranżuje ślub siostry Noorii, aby rodzina mogła przenieść się do Mazar e-Sharif, który nie jest jeszcze pod kontrolą talibów. Tam myślą, że będą mogli kontynuować naukę i pracę. Jednak Parvana boleśnie odmawia pójścia z rodziną. Boi się, że jeśli jej ojciec kiedykolwiek wyjdzie z więzienia, nie będzie w stanie ich znaleźć, jeśli wszyscy znikną. Rodzina żegna się smutno, a Parvana zostaje pod opieką niezrównanej pani Weera, wytrzymałej byłej trenerki hokeja na trawie, która nawet pod burką emanuje determinacją.

Pewnego dnia podczas pracy Parvana pada na deszcz. Wchodzi do budynku, żeby to przeczekać, i odkrywa przerażoną i trzęsącą się młodą kobietę. Nazywa się Homa i ujawnia, że jej rodzinne miasto Mazar e-Sharif zostało podbite przez talibów. Cała rodzina Homy została zabita przez najeźdźców talibów i musiała uciekać, by ratować życie. Obawiając się, że jej rodzina również zostanie zabita, Parvana popada w głęboką depresję.

Nadzieje Parvany zostają odnowione, gdy jej ojciec niespodziewanie zostaje zwolniony z więzienia. Okrutni Talibowie zostawiają go bez laski na ulicach. Dobrzy ludzie zabierają go z powrotem do jego domu. Ojciec Parvany przybywa w strasznym stanie. W więzieniu był bardzo niedożywiony i pobity. Pani Weera i Parvana powoli przywracają go do zdrowia.

Gdy ojciec Parvany leczy się, on i Parvana planują opuścić Kabul i odnaleźć swoją zaginioną rodzinę. Uważają, że rodzina może przebywać w obozach dla uchodźców poza Mazar-e-Sharif. W tym samym czasie pani Weera i Homa planują wyjazd do Pakistanu, aby pracować w obozie dla uchodźców dla Afgańczyków i pomagać innym kobietom takim jak oni. Shauzia również odchodzi, gdy rozpoczyna swoje marzenie o dotarciu do Francji, zaprzyjaźniając się z kilkoma nomadami, którzy pozwalają jej wyjechać z nimi z Kabulu. Przed ich wyjazdem Parvana sadzi kwiaty, na których sprzedawała swoje towary na targu, symbolizując nadzieję na Afganistan. Gdy Parvana i jej ojciec wyruszają na poszukiwanie jej matki, sióstr i braciszka, Shauzia i Parvana zawierają pakt, że za dwadzieścia lat spotkają się ponownie na szczycie Wieży Eiffla w Paryżu we Francji. Parvana opuszcza Kabul z ojcem i patrząc na górę wznoszącą się nad miastem, którą nazywali „Górą Parvana”, zastanawia się, co przyniesie przyszłość.

Podstawowe pytania do żywiciela chleba autorstwa Deborah Ellis

1. Kim są inni główni bohaterowie „Żywiciela chleba” i z jakimi wyzwaniami się zmagają?
2. Jakie są niektóre symbole i motywy obecne w powieści? W jaki sposób symbolika pomaga lepiej zrozumieć postacie i ich motywacje?
3. Jakie są niektóre z tematów obecnych w powieści?
4. Jakie wiadomości lub lekcje autor stara się przekazać czytelnikowi?