Ulubiona scena w Żywicy chleba

Poproszenie uczniów o wybranie ulubionego cytatu lub sceny z książki pozwala im wyrazić, które części historii rezonują z nimi na poziomie osobistym. W ten sposób uczniowie tworzą połączenie tekstu do siebie, które pokazuje ich zrozumienie postaci i ich rozwoju lub tematów powieści. Uczniowie mogą później udostępniać swoje storyboardy i odbyć krótką dyskusję na temat tego, co znaczą dla nich cytaty.

Niektórzy uczniowie mogą wybrać ten sam cytat, ale mają różne perspektywy. To jest zawsze interesujące dla uczniów, aby zobaczyć i otworzyć dyskusję na temat tego, jak nie każdy może czytać te same wiersze w ten sam sposób, w oparciu o własne perspektywy i osobiste doświadczenia.

Przykłady cytatów z żywiciela chleba

„To ją rozzłościło, a ponieważ nie mogła nic zrobić ze swoim gniewem, to ją zasmuciło”.

„Potrzebuję, żeby ta dziewczyna pomogła mi chodzić” – mówił jej ojciec każdemu, kto o to prosił, wskazując na swoją nogę. Stracił dolną część nogi, kiedy zbombardowano liceum, w którym uczył. Jego wnętrzności też zostały jakoś zranione. Często był zmęczony”.

„To są niezwykłe czasy. Wzywają zwykłych ludzi do robienia niezwykłych rzeczy, aby przetrwać”.

„Musimy o tym pamiętać”, powiedziała Parvana. „Kiedy sytuacja się poprawia i dorastamy, musimy pamiętać, że był taki dzień, kiedy byliśmy dziećmi, kiedy staliśmy na cmentarzu i wykopywaliśmy kości na sprzedaż, aby nasze rodziny mogły jeść”. – Czy ktoś nam uwierzy? – Nie. Ale będziemy wiedzieć, że to się stało.

„Afgańczycy kochają piękne rzeczy, ale widzieliśmy tyle brzydoty, że czasami zapominamy, jak cudowna jest taka rzecz jak kwiat”.

„Chcieli zrobić z niej chłopca”.

„Większość ludzi w Afganistanie nie umiała czytać ani pisać. Parvana miała szczęście. Oboje jej rodzice studiowali na uniwersytecie i wierzyli w edukację dla wszystkich, nawet dziewcząt”.

„Dwaj żołnierze złapali jej ojca. Pozostali dwaj zaczęli przeszukiwać mieszkanie, kopiąc resztki obiadu po całej macie. „Zostawcie go!” Matka wrzasnęła: „On nie zrobił nic złego!” – Dlaczego pojechałeś do Anglii na naukę? – wrzasnął żołnierz na ojca. – Afganistan nie potrzebuje twoich zagranicznych pomysłów! Pociągnęli go w stronę drzwi. „Afganistan potrzebuje więcej niepiśmiennych bandytów takich jak ty” – powiedział ojciec. Jeden z żołnierzy uderzył go w twarz. Krew z nosa kapała na biały szalwar kameez.

„W pokoju pozostali dwaj żołnierze rozrywali toszaki nożami i wyrzucali rzeczy z szafy. Książki ojca! zniszczone w jednym z zamachów bombowych. Niektóre były angielskimi książkami o historii i literaturze. Utrzymywano je w ukryciu, ponieważ talibowie palili książki, które im się nie podobały.

„Matka nie powinna wychodzić z domu bez mężczyzny ani listu od męża. „Nooria, napisz mamie list”. "Nie kłopocz się Nooria. Nie będę chodzić po swoim mieście z karteczką przypiętą do burki, jakbym była dzieckiem w przedszkolu. Mam dyplom!"

„Pomogłoby, gdyby umiała czytać, ale jedynymi książkami, jakie mieli, były tajne księgi ojca. Nie odważyła się wyjąć ich z kryjówki. i może ukarać całą rodzinę za ich posiadanie.

„Czy nadążasz za nauką?” – zapytała pani Weera. – Rodzice mojego ojca nie wierzą w edukację dziewczynek, a ponieważ mieszkamy w ich domu, mama mówi, że musimy robić to, co mówią. „Czy im przeszkadza, że ubierasz się jak chłopiec i wychodzisz do pracy?”

"'Naprawdę chcesz to zrobić?' Nooria skinęła głową. "Spójrz na moje życie tutaj, Parvana. Nienawidzę życia pod rządami talibów. Mam dość opiekowania się małymi. Moje lekcje szkolne zdarzają się tak rzadko, że nie mają prawie żadnej wartości. Nie ma dla mnie przyszłości tutaj. Przynajmniej w Mazar mogę chodzić do szkoły, chodzić po ulicach bez konieczności noszenia burki i dostać pracę po ukończeniu szkoły. Może w Mazar mogę mieć jakieś życie. Tak, chcę to zrobić ten.'"

„Gdybyśmy opuścili Afganistan, kiedy mieliśmy okazję, mógłbym wykonywać swoją pracę!” „Jesteśmy Afgańczykami. To jest nasz dom. Jeśli wszyscy wykształceni ludzie odejdą, kto odbuduje kraj?”

„W ogóle nie powinna być na zewnątrz. Talibowie kazali wszystkim dziewczętom i kobietom w Afganistanie pozostać w swoich domach. Zabronili nawet dziewczętom chodzić do szkoły. Parvana musiała opuścić klasę szóstą i jej siostrę Noorię nie pozwolono jej chodzić do liceum. Ich matkę wyrzucono z pracy jako pisarka w kabulskiej stacji radiowej”.

„Parvana rzuciła się za nią. Musiała biec, aby nadążyć za długimi, szybkimi krokami matki, ale nie odważyła się zostać w tyle. Na ulicy było kilka innych kobiet i wszystkie nosiły regulaminowe burki, co czyniło je wszystkie wyglądają podobnie. Jeśli Parvana zgubiła matkę, bała się, że już nigdy jej nie odnajdzie.

„Parvana nigdy nie była w więzieniu, ale miała innych krewnych, którzy zostali aresztowani. Jedna z jej ciotek została aresztowana wraz z setkami innych uczennic za protestowanie przeciwko sowieckiej okupacji jej kraju. Wszystkie afgańskie rządy wsadziły swoich wrogów do więzienia. „Nie możesz być prawdziwie Afgańczykiem, jeśli nie znasz kogoś, kto był w więzieniu” – mówiła czasem jej matka.

„Pobieranie wody zajęło bardzo dużo czasu. Maryam od prawie półtora roku nie widziała nic poza czterema ścianami pokoju. Wszystko za drzwiami było dla niej nowe. Jej mięśnie nie były przyzwyczajone do najbardziej podstawowych ćwiczeń. Parvana pomogła ją wchodzić i schodzić po schodach tak ostrożnie, jak musiała pomagać ojcu.

„Jej gniew rozpłynął się, gdy zobaczyła, jak matka podnosi paczkę z ubraniami Hossaina i odkłada ją na górną półkę kredensu. Jej matka zawsze wyglądała smutno, kiedy dotykała ubrania Hossaina”.

„Nooria zakryła się całkowicie swoim czadorem i zwinęła się w małą kulkę. Młode kobiety były czasem kradzione przez żołnierzy. Zostały porwane z domów, a ich rodziny nigdy więcej ich nie widziały”.

Początkowo to Sowieci wtaczali swoje wielkie czołgi do kraju i latali samolotami wojennymi, które zrzucały bomby na wsie i wieś. Parvana urodziła się na miesiąc przed powrotem Sowietów do własnego kraju. „Byłeś tak brzydkim dzieckiem, że Sowieci nie mogli znieść przebywania z tobą w tym samym kraju” – lubiła jej powtarzać Nooria.

„Teraz większość kraju była kontrolowana przez talibów. Słowo „taliban” oznaczało uczonych religijnych, ale ojciec Parvany powiedział jej, że religia polega na uczeniu ludzi, jak być ludźmi, jak być milszymi. „Talibowie nie czynią Afganistanu milszym miejsce do życia! ", powiedział."