Ulubiona scena z Wringera

Poproszenie uczniów o wybranie ulubionego cytatu lub sceny z książki pozwala im wyrazić, które części historii współbrzmią z nimi na poziomie osobistym. W ten sposób uczniowie tworzą połączenie tekstu do siebie, które pokazuje ich zrozumienie postaci i ich rozwoju lub tematów powieści. Uczniowie mogą później udostępnić swoje storyboardy i przeprowadzić krótką dyskusję na temat tego, co znaczą dla nich cytaty.

Niektórzy uczniowie mogą wybrać ten sam cytat, ale mają różne perspektywy. To jest zawsze interesujące dla uczniów, aby zobaczyć i otworzyć dyskusję na temat tego, jak nie każdy może czytać te same wiersze w ten sam sposób, w oparciu o własne perspektywy i osobiste doświadczenia.

Przykłady cytatów z Wringera

„Nie chciał być wyżymaczem. To była jedna z pierwszych rzeczy, których się o sobie dowiedział. Nie mógł powiedzieć dokładnie, kiedy się tego nauczył, ale było to bardzo wcześnie. I bardziej niż wcześnie, to było głęboko w środku. W żołądku jak głód.”

„Przez chwilę zastanawiał się, czy otrzyma leczenie, ale odsunął tę myślową stronę. Robił się chciwy. Został już wystarczająco pobłogosławiony jak na jeden dzień”.

„Bez sensu było mówić więcej, bez sensu mówić, lubię ich prezenty tak samo jak twoje, ponieważ zrobili to sami. To coś znaczy. To znaczy, że weszliśmy do twojego domu. Daliśmy ci niedopałek cygara. z nas."

„...nagle światło słoneczne zostało na krótko ucięte, jakby kartka została przewrócona przed żarówką”.

„W ciągu tygodnia jego ojciec mówił wiele rzeczy, głównie rękami. Potarł włosy Palmera, ścisnął jego ramię, pociągnął za koszulę, połaskotał go po żebrach i pociągnął go do tyłu palcem wsuniętym w tylną kieszeń dżinsów i lekko musnął bok jego szyi czubkami palców, gdy zatrzymywał się i rozmawiał z przyjaciółmi. . Każda z tych rzeczy miała dla Palmera inne znaczenie, a jednak to samo — język nieuczony, niesłyszane słowa, które zagnieździły się na jakimś ciepłym i czekającym grzędzie daleko pod jego uszami.

„Zabijanie gołębi i wyciąganie ich z nędzy uparcie nie oznaczało tego samego. Palmer myślał o nieszczęściu i wydawało mu się, że strzelba nie jest jedynym sposobem na jej zakończenie. Kiedy Palmer był na przykład nieszczęśliwy, jego matka lub ojciec trzymali go blisko i wycierali mu łzy. Kiedy matka lub ojciec Palmera wyciągnęli go z nieszczęścia, nie zastrzelili go, tylko poczęstowali ciastkiem. Dlaczego więc w Dzień Gołębi ludzie przynieśli broń zamiast ciastek?

„A dla tych w pobliżu, a wreszcie dla samego Groszka, stało się jasne, że nawet teraz, nawet tak blisko, wciąż… wciąż… nie spojrzy na niego. A potem to zrobiła. Ona mówiła. Ale osoba, z którą rozmawiała, nie była Fasolką. To był Palmer LaRue. Cofnęła się o krok od Fasoli i podeszła prosto do Palmera, stanęła prosto przed nim i powiedziała: „Dlaczego mi to robisz?” I tak po prostu dziewczyna w czerwonym płaszczu i miękkim kapeluszu nie była już celem. Była Dorotką, miała łzy w oczach i mówiła do niego, nie do nikogo innego, tylko do niego, do Palmera: „Dlaczego mi to robisz?” I wiedział, że mimo wszystko przez te ostatnie tygodnie cierpiała i że to on, a nie Groszek, skrzywdził ją najbardziej.

„W sposób bardziej odczuwalny niż myślowy wyczuł związek między nieobecnością Nippera a słowami Dorothy, które prześladowały go bez przerwy”.

– Strzelają do nich. Dorothy Gruzik przez długi czas się nie ruszała. Wyglądało to tak, jakby czekała, aż deszcz wpadnie jej do ust. Kiedy w końcu zwróciła oczy z powrotem na Palmera, żałował, że go tam nie ma. "Co?" powiedziała. — Zastrzelili ich — powtórzył, a słowa były zakurzone i gorzkie na jego języku. Wydawało się, że tylko jeden sposób na pozbycie się złego smaku polega na wypłukiwaniu mu ust coraz większą ilością słów.

„Potem zaczął czuć szary i kwaśny zapach, nawet gdy jego ojca nie było, nawet gdy Dzień Gołębi się skończył. Może się to zdarzyć rano, gdy siedział w szkole, lub wieczorem, gdy leżał w łóżku. Mogło się to zdarzyć nawet na kolanach ojca w środku zimy, kiedy strzelba była zamknięta od miesięcy. Zapach z pewnością nadejdzie w jego urodziny. Nie zepsuło to jego urodzin, tak jak nie zepsuło kolan ojcu, ale zmieniło to, że nie czuli się tak dobrze jak wcześniej”.

„Następną rzeczą, jaką wiedział, że został wyrwany z łóżka i stanął na nogi. „Chodź”, szepnął Fasolka, „mamy dokąd pójść”. Palmerowi nie przyszło do głowy, żeby się nie zgodzić. Kiedy szok minął, zdał sobie sprawę, jaki zaszczyt został mu przyznany. Wyobraź sobie: Miesiąc temu ci faceci zignorowali go, z wyjątkiem dokuczania mu; teraz wkradli się do jego domu i weszli z nim do łóżka. Palmera LaRue. Zdumiewający!"

„Uwielbiał patrzeć, jak bawią się jego prezentem urodzinowym. Każde uderzenie stopy mówiło: kopiemy twoją piłkę nożną. Lubimy cię. Jesteś jednym z nas.

Której passa, w przeciwieństwie do Beansa, była łagodna, a nie złośliwa. Który biegał z Beansem i Mutto. Kto zrobił to, co zrobili. Ale było inaczej”.

„W całkowitej ciemności czuł, że jest tylko uszami i koniuszkami palców. Czuł bicie serca Nippera, odkładającego się za żebrami wykałaczki jak maleńki skuter. Poczuł zimne, złote spojrzenie gołębia trofeum dwa pokoje dalej. Cisza nocna w domu nie była całkowita. Gdzieś tykał zegar. Trzęsienie i skrzypienie dochodziło z pobliskich i odległych części, jakby dom drżał we własnym śnie.

„Wydawało się, że zachodzące słońce oblało zasklepiony śnieg swoim syropowym światłem, tak że zwykłe części domów i podwórka w tym blaknącym momencie wydawały się spektakularnym malinowym deserem”.

„Henry patrzył w niebo. Palmer widział Henry'ego takim, jakim był: jeńcem, wystarczająco silnym, by ostrzec go przed zeszłą nocą, ale zbyt słabym, by zrobić cokolwiek poza podążaniem za Groszkiem. Widział w Henrym coś z siebie, a co gorsza, kim mógł się stać.

— Ta sama stara Dorota z drugiej strony ulicy, którą znał przez całe życie. A jednak jakoś nie ta sama stara Dorota. Choć wyglądała tak samo jak zawsze, Palmer ostatnio dostrzegał w niej coś innego. Cokolwiek to było, rejestrowało się to nie w jego oczach, ale w jego uczuciach i było mu najlepiej znane dzięki nieobecności w towarzystwie nikogo poza nią. Sprawiało, że czuł się unoszący.

„... powtarzał jej raz za razem, że nie, naprawdę nie chciał być wyżymaczem. Dorota zeskoczyła z biurka. Przeszła przez pokój, stanęła przed Palmerem i spojrzała mu prosto w oczy. — Więc nie rób tego — powiedziała. Sprawiła, że brzmiało to tak prosto.

„Cena pokoju była wysoka: wydalenie się z gangu, ogłoszenie się zdrajcą, wygnanie ukochanego zwierzaka. Za taką cenę spokój powinien być doskonały. Jednak kiedy Palmer sięgnął po to, spróbował go posmakować, nie było go tam.”

„Jeśli chodzi o gołębie, nie ufał nikomu w mieście, może z wyjątkiem Doroty Gruzik”.

„Podczas tegorocznej imprezy miał miejsce nieoczekiwany epizod. W pewnym momencie późnym popołudniem niezidentyfikowany chłopiec wpadł na pole strzeleckie i wydobył rannego gołębia. Strzelanie zostało natychmiast wstrzymane, a lekkomyślny chłopak, być może szukając dla siebie niezwykłego zwierzaka, pozwolono opuścić teren z ptakiem.