Hayatımı Kurtaran Savaştan En Sevdiğim Sahne

Öğrencilerin kitaptan en sevdikleri alıntıyı veya sahneyi seçmeleri, hikayenin hangi bölümlerinin kişisel düzeyde kendilerinde yankı uyandırdığını ifade etmelerini sağlar. Bu şekilde, öğrenciler, karakterleri ve gelişimlerini veya romanın temalarını anlamalarını gösteren bir metin-kendi kendine bağlantı kuruyorlar. Öğrenciler daha sonra hikaye tahtalarını paylaşabilir ve alıntıların kendileri için ne anlama geldiği hakkında kısa bir tartışma yapabilirler.

Bazı öğrenciler sonunda aynı alıntıyı seçebilir, ancak farklı bakış açılarına sahip olabilir. Bu, öğrencilerin kendi bakış açılarına ve kişisel deneyimlerine dayanarak aynı satırları nasıl aynı şekilde okuyamayacağına dair öğrenciler için her zaman ilginçtir ve bir tartışma başlatabilir.

Hayatımı Kurtaran Savaştan Alıntı Örnekleri

"Anladım. Hayatım boyunca Jamie'yi asla incitmedim. Ona asla vurmadım, bir kez bile. Şimdi anne gibi olurdum. "

"Yukarı. Sandalyeyi tut. Kendimi sabitleyin. Öne çık. Düşmek. Yukarı. Tekrar deneyin."

“İşler gerçekten kötüye gittiğinde kafamın içinden geçebilirim. Ben her zaman yapabildim. Herhangi bir yerde, sandalyemde veya dolabın içinde olabilirdim ve hiçbir şey göremez, hiçbir şey duyamaz, hatta hiçbir şey hissedemezdim. Ben sadece gitmiş olurdum. "

Gidemezsin. Asla yapmayacaksın. Burada, burada, bu odada sıkışıp kaldınız, bomba olsun ya da olmasın. "

"Ne diyeceğimi bilmiyorum," dedi bir duraksamadan sonra. "Sana yalan söylemek istemiyorum ve gerçeği bilmiyorum." Bu belki de birinin sahip olduğu en dürüst şeydi. bana söyledi."

"Çok şey söylemek istedim, ama her zamanki gibi kafamın içindeki düşünceler için sözler yoktu."

Sonra, başlamak için yapmam gerekeni yaptım. Kendime yürümeyi öğrettim. "

"Bizdik, diye düşündüm. Jamie ve ben. Bir tavşan deliğine düşmüştük, Susan'ın evine düşmüştük ve hiçbir şey mantıklı gelmiyordu, ne hiç ne de artık. "

Bundan sonra kolay oldu. Yaptığım en imkansız şeydi ama aynı zamanda kolaydı. Jamie'ye tutundum ve ilerlemeye devam ettim.

Gazeteye baktım. "Bu okumak değil" dedim. Bu bir çizim. " "Yazmak," diye düzeltti. Düğmeler ve paçalar gibi. Makineye dikmeden önce bunları öğrenmelisiniz. Okumadan önce mektuplarını bilmelisin. " Sanırım öyle ama sıkıcıydı. Bunu söylediğimde tekrar ayağa kalktı ve kağıdın altına bir şeyler yazdı. "Bu da ne?" Diye sordum. "'Ada bir huysuzdur' 'diye yanıtladı. Alfabemin sonuna "Ada bir kertenkele," diye yazdım. Beni memnun etti."

“Annem benden nefret ediyormuş gibi hissettirse bile, beni sevmesi gerekiyordu, değil mi? Beni sevmek zorundaydı çünkü annemdi ve Susan da savaş yüzünden Jamie ve bana bakarken takılıp kalan biriydi. "

"Zafer," dedi, "barış demektir."

"Her nasılsa Noel içimde gergin hissetmeme neden oluyordu. Bütün bunlar birlikte olmaktan, mutlu olmaktan ve kutlamaktan bahsediyordu - tehdit edici geliyordu. Sanki bir parçası olmamalıyım. İzin verilmiyormuş gibi. Ve Susan benim mutlu olmamı istedi, ki bu daha da korkutucuydu. "

Ama şimdi geriye dönüp baktığımızda, pilotlar öldüğünde bir elbise konusunda mutsuz olmak biraz aptalca göründü. Bunu yeniden yapmam gerekirse, en azından isimlerini öğrenirdim. "

Annemin Susan gibi olmasını istedim. Susan'a anneme benzemeyeceğine gerçekten güvenmedim. "

"Yatak odanızda kendinizi daha güvende hissediyorsunuz, ama aslında barınakta çok daha güvendesiniz." Nasıl hissettiğim önemli değildi. Her sirenler çaldığında beni sığınağa götürdü. Erkekler gelip köyün etrafındaki yollardaki tüm tabelaları kaldırdılar, böylece Hitler istila ettiğinde nerede olduğunu bilmesin. O işgal ettiğinde, radyomuzu gömecektik. Jamie bunun için bahçede bir çukur kazmıştı. Hitler işgal ettiğinde hiçbir şey söylemeyecektik, düşmana yardım etmek için hiçbir şey yapmayacağız. Ben ata binerken istila ederse, en kısa yoldan olabildiğince hızlı bir şekilde eve dönecektim. Bunun bir istila olduğunu biliyordum, hava saldırısı değil, çünkü tüm kilise çanları çalacaktı.

Ne yapacağımı bilmiyordum. Susan geçiciydi. Ayağım kalıcıydı. "

"Sadece hayatta kalmak istemiyorum"

Rahat değildim. Yeşil elbiseyi giyiyordum. Tereyağı görmeye geldiğimde takardım çünkü Susan'ı memnun edeceğini biliyordum ve yaptı. Saçımı taradı ve yeni yeşil kurdelemi başıma bağlayarak gevşemesine izin verdi. Bu bir Alice kurdelesi, dedi. "Kitabındaki kız Alice, saçını böyle takıyor." Bir sahtekar gibi hissettim. Maggie gibi konuşmaya çalıştığım zamandan daha kötüydü. İşte buradaydım, Maggie'ye benziyordum. Saç kurdeleli parlak, parlak bir kıza benziyor. Ailesi onu seven bir kıza benziyor. "

"Aptalca bir şey söylemek seni aptal yapmaz," dedi Susan. Neyse ki hepimiz için.

Bir adım, diye düşündüm. Adım adım."