Wringer'dan En Sevilen Sahne

Öğrencilerin kitaptan en sevdikleri bir alıntıyı veya sahneyi seçmeleri, hikayenin hangi bölümlerinin kendileriyle kişisel düzeyde yankılandığını ifade etmelerini sağlar. Bu şekilde öğrenciler, karakterleri ve onların gelişimini veya romanın temalarını anladıklarını gösteren bir metin-kendi bağlantısı kurarlar. Öğrenciler daha sonra storyboard'larını paylaşabilir ve alıntıların kendileri için ne anlama geldiği hakkında kısa bir tartışma yapabilirler.

Bazı öğrenciler sonunda aynı alıntıyı seçebilir, ancak farklı bakış açıları olabilir. Bu, öğrenciler için her zaman ilginçtir ve herkesin kendi bakış açılarına ve kişisel deneyimlerine dayanarak aynı satırları nasıl aynı şekilde okuyamayacağına dair bir tartışma başlatabilir.

Wringer'dan Alıntı Örnekleri

"Sıkıcı olmak istemedi. Bu, kendisi hakkında öğrendiği ilk şeylerden biriydi. Tam olarak ne zaman öğrendiğini söyleyemezdi ama çok erkendi. Ve erkenden de öte, derinlerdeydi. Midede, açlık gibi."

"Bir an için Tedaviyi alıp almayacağını merak etti, ama bu düşünce tarafına itti. Açgözlü olmaya başlamıştı. Zaten bir gün için yeterince kutsanmıştı.”

"Daha fazlasını söylemek anlamsızdı, söylemem de anlamsızdı, onların hediyelerini de sizinkiler kadar beğendim çünkü kendileri yapmışlar. Bu bir anlam ifade ediyor. Evinize geldik demek. Size bir puro izmariti verdik. Siz birsiniz. bizim."

"...aniden güneş ışığı kısa bir süreliğine kırpıldı, sanki bir ampulün önünde bir sayfa çevrilmiş gibi."

"Hafta boyunca babası pek çok şey söyledi, çoğu elleriyle. Palmer'ın saçını ovuşturdu, omzunu sıktı, gömleğine astı, kaburgalarını gıdıkladı ve kotunun arka cebine taktığı parmağıyla onu geriye doğru çekti ve durup arkadaşlarıyla sohbet ederken parmak uçlarıyla ensesini hafifçe fırçaladı. . Bunların her birinin Palmer için farklı bir anlamı vardı ama yine de aynıydı - kulaklarının çok altında sıcak ve bekleyen bir tünekte tüneyen, öğrenilmemiş, duyulmamış kelimelerden oluşan bir dil."

“Güvercinleri öldürmek ve onları sefaletlerinden kurtarmak inatla aynı anlama gelmeyi reddetti. Palmer sefaleti düşündü ve ona bunu bitirmenin tek yolunun bir av tüfeği değilmiş gibi geldi. Örneğin Palmer mutsuz olduğunda, annesi ya da babası ona sarılır ve gözyaşlarını silerdi. Palmer'ın annesi ya da babası onu ıstırabından kurtardığında, onu vurmadılar, ona bir kurabiye ikram ettiler. O zaman neden Güvercin Günü'nde insanlar kurabiye yerine silah getirdi?"

"Ve yakınlardakilere ve nihayet Beans'in kendisine, şimdi bile, bu kadar yakınken bile -hâlâ- ona bakmayacağı belli oldu. Ve sonra yaptı. Konuştu. Ama konuştuğu kişi Beans değildi. Palmer LaRue'ydu. Beans'ten bir adım geri çekildi ve doğruca Palmer'a yürüdü ve onun tam önünde durdu ve "Bunu bana neden yapıyorsun?" dedi. Ve aynen böyle, kırmızı ceketli ve disket şapkalı kız artık bir hedef değildi. O Dorothy'ydi, gözleri yaşlarla doluydu ve ona, başka kimseye değil, ona, Palmer'a, "Bunu bana neden yapıyorsun?" diyordu. Ne de olsa son haftalarda onun canının yandığını ve onu en çok üzenin Beans değil, kendisi olduğunu biliyordu."

"Düşündüğünden daha çok hissedilen bir şekilde, Nipper'ın yokluğu ile Dorothy'nin hiç ara vermeden peşini bırakmayan sözleri arasında bir bağlantı sezdi."

"Onları vuruyorlar." Dorothy Gruzik uzun süre kıpırdamadı. Sanki yağmurun ağzına düşmesini bekliyor gibiydi. Sonunda bakışlarını Palmer'a çevirdiğinde, orada olmamayı diledi. "Ne?" dedi. "Onları vuruyorlar," diye tekrarladı ve kelimeler dilinde tozlu ve acıydı. Kötü tattan kurtulmanın tek bir yolu varmış gibi görünüyordu, o da ağzını daha fazla kelimeyle boşaltmaktı.”

"Sonra babası orada olmadığında, Güvercin Günü sona erdiğinde bile gri ve ekşi kokuyu koklamaya başladı. Sabah okulda otururken veya gece yatakta yatarken olabilir. Bu, av tüfeğinin aylarca kilitli tutulduğu kışın ortasında babasının kucağında bile olabilirdi. Kokunun doğum gününde geleceği kesindi. Babasının kucağını bozmadığı gibi doğum gününü de mahvetmedi, ama o şeyleri değiştirdi, böylece eskisi kadar iyi hissetmediler.”

"Sonraki şey, yataktan çekilerek ayağa kalktığını anlamış. "Haydi," diye fısıldadı Beans, "gitmemiz gereken bir yer var." Buna katılmamak Palmer'ın aklına gelmedi. Şok geçtikten sonra, kendisine ne kadar büyük bir onur verildiğini anladı. Düşünün: Bir ay önce bu adamlar onu kızdırmak dışında görmezden geldiler; şimdi gizlice onun evine girdiler ve onunla yatağa girdiler. Palmer LaRue. İnanılmaz!"

“Doğum günü hediyesi ile oynamalarını görmeyi çok severdi. Her bir ayak sesi şöyle dedi: Futbol topunuzu tekmeliyoruz. senden hoşlanıyoruz. Sen bizden birisin."

Beans'inkinin aksine, galibiyet serisi uysaldı, kötü değildi. Fasulye ve Mutto ile koşan. Kimler ne yaptı. Ama farklıydı."

"Mutlak karanlıkta kulaklar ve parmak uçlarından başka bir şey olmadığını hissetti. Nipper'ın kalp atışlarını hissedebiliyordu, küçük bir motorlu scooter gibi kürdan kaburgalarının arkasına atıyordu. İki oda ötedeki ödül güvercininin soğuk, altın bakışını hissedebiliyordu. Geceleri evin sessizliği tam değildi. Bir yerlerde bir saat işliyordu. Yakın ve uzak yerlerden, sanki ev kendi uykusunda seğiriyormuş gibi gıcırtılar ve gıcırtılar geliyordu.”

"Batan güneş, şuruplu ışığını kabuklu karın üzerine yaymış gibi görünüyordu, öyle ki bu solma anında sıradan ev parçaları ve arka bahçeler muhteşem bir ahududu tatlısı gibi görünüyordu."

"Henry gökyüzüne bakıyordu. Palmer, Henry'yi olduğu gibi gördü: bir tutsak, onu dün gece hakkında uyaracak kadar güçlü ama Beans'i takip etmekten başka bir şey yapamayacak kadar zayıftı. Henry'de kendinden bir şeyler gördü ve daha da kötüsü, ne olabileceğini gördü."

"Bütün hayatı boyunca tanıdığı, sokağın karşısındaki aynı yaşlı Dorothy. Ve yine de, bir şekilde, aynı eski Dorothy değil. Her zamanki gibi görünmesine rağmen, Palmer son zamanlarda onda başka bir şey görüyordu. Her ne ise, gözlerinde değil, hislerinde kayıtlıydı ve onun için en açık şekilde ondan başka kimsenin yanında olmamasıyla biliniyordu. Bu onun uçtuğunu hissettirdi.”

“...ona tekrar tekrar yapmadığını, gerçekten sıkıcı olmak istemediğini söyledi. Dorothy masadan aşağı atladı. Odanın karşı tarafına yürüdü ve Palmer'ın önünde durdu ve doğrudan onun gözlerinin içine baktı. "O zaman yapma," dedi. Çok basitmiş gibi yaptı."

“Barışın bedeli yüksekti: kendini çeteden kovmak, kendini hain ilan etmek, sevgili evcil hayvanını sürgüne göndermek. Böyle bir fiyat için, bir barış mükemmel olmalıdır. Ancak Palmer uzanıp tatmaya çalıştığında orada değildi.”

"Güvercinlere gelince, kasabada Dorothy Gruzik dışında kimseye güvenmiyordu."

"Bu yılki etkinlik sırasında beklenmedik bir olay meydana geldi. Öğleden sonra bir noktada kimliği belirsiz bir çocuk atış alanına atladı ve yaralı bir güvercini aldı. Çekim hemen durduruldu ve pervasız delikanlı, belki de kendisi için alışılmadık bir evcil hayvan arıyordu. kuşla birlikte binayı terk etmesine izin verildi.